Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1946, Qupperneq 134

112
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
lega sex ár. Hinar sameinuðu þjóðir og
málstaður þeirra, frelsis og mannrétt-
indastetfnan höfðu sigrast á hersveitum
harðstjóranna og kúgaranna; oki her-
náms og ánauðar hafði verið létt af
fjölda þjóða.
Mikill var því fögnuður manna um
gjörvallan heiminn yfir styrjaldarlok-
unum, ekki sist hér i Canada og Banda-
ríkjunum, er átt höfðu svo mikinn og
margháttaðan þátt í þeim sigri, sem nú
hafði unninn verið. Vér Islendingar, sem
einstaklingar og þegnar umræddra
landa, fögnuðum þeim úrslitum stríðs-
ins af heitu hjarta og einlæglega þakk-
látum huga, því vafalaust hafa stríðsár-
in, með öllu, sem þeim fylgdi, látið oss
skiljast betur en áður sannindin í orðum
Stepháns G. Stephánssonar:
Og lifsins kvöð og kjarni er það að líða,
og kenna til í stormum sinna tíða.
Þessvegna er eigi verið að seilast út
fyrir svið áhugaefna vorra, þó vikið sé að
miklum og örlagaþungum atburðum ný-
liðins árs á þessum vettvangi, enda er
þegnskuld vorri við þau lönd, sem vér
búum í, og greiðslu hennar á sem
drengilegastan og ávaxtaríkastan hátt,
skipað öndvegi í stefnuskrá félags vors.
Vil eg því i félagsins nafni láta í ljósi
samfögnuð vorn með öllum þeim félags-
systkinum vorum, sem heimt hafa heila
heim af vígvöllunum sina nánustu, en
votta hinum, sem eiga á bak að sjá ást-
vinum sínum af völdum styrjaldarinnar,
djúpa og innilega samhygð vora. I auð-
mjúkri þökk minnumst vér sérstaklega
þeirra allra úr hópi félagsfólks vors, sem
færðu fórnina mestu, lögðu lifið í söl-
urnar, málstað þjóða vorra og samherja
þeirra til sigurs.
Hrópandi rödd þeirra hljómar sem
brennandi eggjan til þjóða og einstaki-
inga um að leysa hin mörgu vandamál
viðreisnarinnar eftir styrjöldina með
þeim hætti, að friðurinn verði sem best
trygður. Hið mikla hlutverk framundan
er að vinna frióinn, en það verður því
aðeins gert, að almenningsálitið víðs-
vegar um lönd hallist sem eindregnast
og ótrauðlegast á þá sveif. Hver og einn,
hvar sem hann er í sveit settur, getur
lagt sinn skerf til þeirrar sigurvinningar
friðarins með jákvæðri og ákveðinni af-
stöðu sinni til þeirra mála. — Hversu
kröpp, sem kjör vor kunna annars að
vera, getum vér öll kosið oss það hlut-
skifti, “að unna því göfuga og stóra.”
Vikið var að því, sem aldrei verður of
oft sagt né heldur of kröftuglega, að
þegnskuldinni við kjörlönd vor, vöggu-
stöð barna vorra, löndin, sem vinna vor
er vígð, eins og skáldið sagði fagurlega.
þeirri skuld, er skipað í æðsta sessinn 1
stefnuskrá Þjóðræknisfélagsins. Hitt er
eigi minna grundvallaratriði, að stofn-
endur félagsins og þeir hinir mörgu.
sem fylgt hafa þeim í spor og gera enn,
telja varðveislu tungu vorrar og annara
menningarverðmæta, með öðrum orð-
um, heilbrigða þjóðernisvitund og þjóð'
armetnað, nauðsynlegar undirstöður
þess, að vér verðum “sem bestir borgar-
ar í hérlendu þjóðlifi”. En því aðein»
blessast sú þjóðernis- og þjóðræktar-
viðleitni vor til langframa, að samband-
ið við þjóðstofn vorn haldi áfram að vera
sem traustast og fjölþættast, samúð*11
og samvinnan milli Islendinga beggia
megin hafsins sem djúpstæðust og 01
ugust, enda er sú hlið málsins og he
verið meginatriði í allri starfsemi félags
ms.
Umhugsunin um ættlandið, móður o
minningaland vor allra, sem þar er
borin og áttum þar vor þroskaár, ver ^
því ofarlega í hugum vorum, er
komum saman á hin árlegu þjóðrsek
þing vor. Svo fer oss einnig að Þe£'
sinni, enda gerðust margir þeir atbur
á hinu nýliðna ári, sem draga huga
þangað. . rir
Það var söguríkt og örlagaríkt ar /
Island eigi síður en önnur lönd heims1
Fögnuðurinn yfir styrjaldarlokunum ,
sigri sameinuðu þjóðanna var Þa ^
landi mikill og einlægur, eigi síð.^uni
annarstaðar, og af góðum og g1 £
ástæðum, þvi að íslenska þjóðin ha ^ .
vígvelli hafsins fært miklar fórnir,
lagi þegar tekið er til greina hve fan? u
hún er, og átt sinn þátt í sigurvinn ^
hins góða málstaðar. Á þetta lag 1 jj,
seti íslands, herra Sveinn Björn