Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1953, Side 50

JAKOBÍNA JOHNSON:
Hún kemur . . .
Hún kemur sem lifandi ljóð,
svo létt er hver hreyfing og unaðslegt brosið.
Hún býður mér blóm-vöndinn sinn
og betra fær amma’ ekki kosið.
— Velkomin, Árdís, og veldu þér sæti!
Þá sýnir hún blíðu í svip
og sezt upp í fangið á ömmu.
Svo hermir hún hæversk og kæn:
Ég heyrði það sagt fyrir skömmu
— hún amma þín býr sig og ætlar í langferð.
Hvort heyrðist mér rétt eða rangt?
— Því rósemd og kyrrð er í stofunni þinni.
Ég fæ hvorki fararsnið séð
né farangur nokkurn hér inni.
— Amma mín góða, þú ferð ekki frá mér!
Ég fer — það er ákvarðað alt.
Mér ætluð er langferð — og vinir mín bíða.
Ég líð burt í logni um nótt —
er leidd gegnum bládjúpið víða,
unz stjarnan mín birtist og staðar er numið.
Ég flyt með mér alt er ég ann.
Sem ástfólgnar minningar djásnin mín geymast
sem regnbogalitir og ljóð.
Þau lýsa — en sorgirnar gleymast.
Því fegurð og friður frá stjörnunni stafa.
Og því stefnir þangað mín för.
— En þig mun ég kveðja með trega.
Þú táknar þá tál-lausu ást
sem hér tengir frá upphafi vega.
— En heimþráin djúpa í hjartanu leynist.
Guð veiti’ okkur hugfró og hlífð,
því harmur er báðum að kveðjast og skilja.
Og æskunnar ásthreinu lund
er ofraun að líða og dylja.
— Guð verndi þig Árdís, og brosið þitt bjarta!
1953