Vísir - 24.12.1939, Blaðsíða 39

VÍSIR
33
DVERGUR OG RISI.
Þessir hestar eru báöir af sama kyni, Percheron-kyni. En
annar er „dvergur“ og hinn er stærsti hestur af þessu kyni, sem
lil er í Bandaríkjunum. Sá stóri, er 2100 pund á þyngd.
eiga „hvit hjól“ i skógum Rin-
arbygðanna.
*
Milli jóla og nýárs vorum við
sendir lil þess að gegna varð-
skyldustörfum á öðrum stað.
Við lögðum af stað lárla morg-
uns, í tveimur flokkum, og fór
sá flokkurinn, er við Hlick vor-
um í, lengra austur á hóginn
en liinn. Þegar yfirforingjarnir
höfðu komið og gefið okkur
fyrirskipanir sínar gaf Dick* **
korpóráll fyrirskipunina: Á-
fram, gakk! Ánægðir og kátir
yfir að eiga fyrir höndum ný
æfintýri, lengra inn í skógun-
um, hófu hermennirnir söng.
Þeir sungu um leið og við
sveigðum austur á hálsinn, þar
sem vegurinn liggur milli
trjánna, þessa alkunnu her-
mannavísu:
„Pack up your troubles
in your old kit bag
and smile, smile, smile.
Waiting for a lucifer
to light your fag
smile, boys, that’s the style.
What’s the use of worrying,
it never
was worth wliile,
So — pack up your troubles
in your old
kit bag and smile, smile,
smile* *
Og eins og tíðasl, þega húið
var að syngja eina vísu á göngu,
komu fleiri á eftir, jafnvel
gamla „Tipperary-vísan“ (It’s a
long way to Tipperary), en það
var altaf örugt merki, um að
dátamir væri kátari en í
meðallagi, þegar hún var sung-
in lika. Og þeir sungu visu, sem
alt af vakti góðar tilfinningar í
hugunum, og því ætla eg líka að
tilfæra hana hér, en liún er svo
hljóðandi:
There is a long, long
trail awinding
into the larnl of my dreams,
where the nightingales
ax-e singing
and a white nxoon beams.
There is a long, long
night of waiting
* Sbr. söguna „Góða nótt“. í
leikslok, 2. útg. 1932.
** í lauslegiá þýðingu: Látlu
alla erfiðleika þína niður í
gamla bakpokann þinn og
brostu. Og meðan þú bíður eftir
eldspýtu (lucifer) til þess að
kveikja í pípunni þinni, skaltu
vera kátur eins og dátar eiga að
vera. Til hvers er að vera að ala
áhyggjur — það gagnar mönn-
um ekkert. og því er best að
„láta erfiðleikana“ i pokann ög
vera glaðir (brosa).
until my dreams all come true,
—• till the day
when I’ll he going down
that long, long
trail with you.*
En það voru ekki einvörð-
ungu sungnir angurvæx'ir söngv-
ar, lieldur og lu'essandi, fjörug-
ir alþýðusöngvar og visur, sem
hermennirnir skildu, senx í voru
hugsanir skyldar þeim, ei' þeir
sjálfir báru í brjósti. Kvæði,
sem i var þjóðai'rembingur og
hvatning til víga, voru aldrei
sungin iá slíkum göngum. Og
einnig í þessu er sönnun fyrir
því, að hermennirnir eru í í'aun-
inni flestir óbrotnir menn, sem
elska friðinn — að minsta lcosti
niðri fyrir, þeirra hugarheimur
geymir þrár og vonir friðarelsk-
andi manna, þótt hinn rauði og
ógurlegi örlagabjarmi ófriðar-
ins sé þar ávalt yfir öllu —
hverri hugsun.
Og svo var áfram gengið all-
lengi. Allir vegir voru snævi-
þaktii', og eins svörðui'inn
milli trjánna. Svartir háviðir
skógarins voru eins og risa-
þyrping til að sjá, en hver risi
var þó með hvítan koll, því að
snjóinn fesli í liminu.
VARÐSTAÐURINN
VIÐ BRÚNA.
Loks námum við slaðar hjá
hrú nokkurri yfir smáá. Snot-
urt hýli var handan árinnar,
* í lauslegri þýðingu: Það er
óralöng leið að fara eftir hugð-
ótta, troðna stígnum, sem ligg-
ur inn á land drauma minna
þar sem dillandi söngur nætur-
galans kveður við og geislar
mánans bleika skína. Eg á
langa, langa nótt fyrir liöndum,
uns allir draumar mínir rætast
— uns sá dagur kemur, e*r eg,
sem fer þessa löngu leið, fæ —
samfylgd þína.
liúsið gamalt að sjá, en hvítmál-
að og snoturt. Áin, sem rann
meðfram túninu, var hæg-
streyma og lét niður hennar vel
i eyrum. Þarna áttum við nú að
vera um skeið. Herbergi feng-
um við til umráða í húsinu, en
varðstaðurinn var við brúna,
og þaðan var fagurt um að lit-
ast. Alt um kring skógivaxnir
hálsar og liæðir, en áin, sem
liðaðist þarna milb hæðanna,
lil mikillar prýði. Eigi sást
þarna til annara hæja og um-
ferð var sára lítil. Þjóðvegurinn
var í nokkurri fjarlægð og um
brúna fór að eins heimafólk og
vart aðrir, nema þeir sem er-
indi áttu við það. Vitanlega var
engin þörf á að hafa varðfloklc
þarna. En það var — og með
réttu — álitið mikilvægt, að all-
ir setuliðsmenn hefði einhverj-
um skyldustörfum að gegna, þvi
að gott er að hermenn, eigi síð-
ur en aðrir, verði ekki fyrir hin-
um illu áhrifum iðjuleysisins.
Og svo var hamingjunni fyrir
að þalcka, að þarna var brúar-
krýli á slíka staði var altaf
liægt að setja varðflokk — og
að það vorum við, sem vorum
sendir þangað.
Það mátti svo heita, að við
værum þarna frjálsir menn.
Yfirforingjarnir komu að eins
endrum og eins. Við félagar
skiftumst á að vera á verði við
hrúna, þar sem við aldrei létum
bál slokna á meðan við vorum
þar. Dick var einvaldskonungur
í jiessu í'íki og við þegnarnir og
litli korpórállinn okkar var ein-
valdskonungur við okkar hæfi:
Kátur, mildur og sanngjarn.
Hann leit á okkur sem jafn-
ingja og við hlýddum hverri
skipun hans fúslega og af glöðu
geði.
Þarna við brúna ræddum við
um atburði liðinna daga og það.
sem fram undan var. Eða — ef
svo bar undir — sátum við
þöguhr við bálið, hver með sin-
ar hugleiðingar, vonbrigði og
vonir.
En þarna var kyrð og gott að
vera og í frístundum var lcostur
einveru í skóginum, ef einhverj-
um okkar var einveru þörf. Og
þar var gnægð veiðidýra. Þeir,
sem ekki liöfðu skyldustörfum
að gegna, reyndu sumir ástund-
um að komast í færi vlð þau, en
gekk misjafnlega, því að dýrin
voru frá á fæti og vör um sig'.
Sumir okkar komust aldrei í
færi við dýr, enda fátt slyngra
veiðimanna í okkar hópi. Þar
má þó taka undan Lloyd skóg-
armann frá Ontario, sem hlaut
auknefnið „Villidýraveiðarinn“ *
um þessar mundir, er liann
lagði af velli dákind eina fríða.
Hefðum við dvalið þarna um
langt skeið mundum við áreið-
anlega hafa lært ýmsar veiði-
mannalistir af Lloyd. En þótt
fæstir okkar væru veiðimenn
nema að nafninu var okkur ó-
blandin ánægja í því, að vera á
vakki um skóginn.
JÓLAPÓSTUR Á
G AMLÁRSKV ÖLD.
Og riffilinn tóku flestir með
í skógarfarir. Við kunnum því
allir liið besta að vera á þessum
afskekta og friðsæla stað. Endr-
um og eins fengum við póst og
það var á gamlárskveld, er við
höfðum fengið hréf og sending-
ar, sem komu alla leið frá Can-
ada, sem nú skal sagt frá. Þetta
var jólapósturinn, dálítið á eftir
áætlun. Við vorum aldrei nema
tveir á verði í einu þarna við
hrúna. Og þetta kveld vorumvið
Hlick þar.
* Sbr. söguna „í veiðilöndum
keisarans“. I leikslok, 2. útg.
1932.
9