Heimilisritið - 01.09.1945, Qupperneq 39

fyrir augunum samkvæmt fyrir-
skipan læknisins.
Það liðu þrír mánuðir. Þá var
bindið tekið frá augum Frede.
Og hann sá! Hvílík hamingja!
Eg réði mér varla fyrir gleði.
Eg hafði ekkert frétt af
tengdafólkinu allan þennan
tíma. Eg hafði skrifað bréf í nafni
þess til Frede. í þeim lét ég
það segja að því liði vel. Sagði
að móðir hans seldi ávexti
úr garðinum og Kis liði vel á
skrifstofunni. En svo. þegar
Frede gat lesið, varð ég að segja
honum sannleikann. Hann
horfði á mig með alvörusvip
og sagði:
„Getur það átt sér stað, að þú
hafir sagt mér ósatt. Hvemig
gaztu fengið þig til þess?“
Eg svaraði: „Við skulum fá
okkur bíl og fara til þeirra“
Frede játaði því. —
Eg var mjög ánægð yfir bata
Fredes, en kveið því, hverjar
afleiðingar það myndi hafa, að
ég skrökvaði upp bréfunum. Eg
hafði mikinn hjartslátt á leið-
irrni að húsinu sem ég hafði
kvalist í. Eg sá auglýsingu á
hliðinu um ávaxtasölu og greip
í Frede. Auglýsingin hljóðaði
svo:
„Nýtt grænmeti og ávextir
til sölu“.
Frede horfði á mig. Eg hafði
sagt satt. Eg sá að hann fyrir-
gaf mér bréfaskriftimar. Þetta
var á sunnudegi og við lædd-
umst að bakdyrum hússins.
Frede greip hönd mína. Við
föðmuðumst og kysstumst
þarna í garðinum. Svo heyrðum
við að Kis sagði inni í húsinu:
„Þið þurfið að heyra nýjustu
fréttimar af skrifstofunni".
Og svo sagði hún eitthvað
skemmtilegt og hlátur á'heyr-
endanna kvað við.
Þá heyrðum við tengdamóður
mína segja: „Vitið þið hvað ég
seldi fyrir mikið síðustu viku?
Eg seldi ávexti og grænmeti
fyrir rúmar fjörutíu krónur“.
Svo heyrðist Rolf segja: .,Já,
úðunin hafði góð áhrif. Það er
alltaf gagnlegt að kunna eitt-
hvað“.
Við hjónin horfðumst í augu.
Svo gengum við að framhlið
hússins, hringdum dyrabjöll-
unni og urðum alvarleg í bragði
áður en við gengum inn til
tengdafólksins, sem nú hafði
lært að vinna fyrir sér. J.
Eftirsóknarverður hjálmur.
— Hvernig náðirðu í þennan
þýzka hjálm?
— Eg þurfti að skjóta á annað
hundrað Þjóðverja til að fá hann.
— Af hverju svo marga?
— Til þess að fá hjálm, sem var
mátulegur mér.
HEIMILISRITIÐ
37