Heimilisritið - 01.09.1945, Qupperneq 6

Á rúmi, sem stóð í norðaust-
urhomi baðstofunnar — rúm
gömlu Guðrúnar yar í norð-
vesturhorninu — sat Eyvindur
gamli, bróðir gömlu Guðrúnar,
sem var blindur. Amfinnur
hafði tekið móðurbróður sinn,
sem var orðinn sveitarómagi
sökum sjónleysis, fyrir lágt
meðlag. Hann dundaði nú við
að leysa upp botnvörpunætur
með löngum og oddmjóum al;
þess á milli klóraði hann sér i
skegginu eða á hálsinum. Ey-
vindur gamli moraði nefnilega í
lús. Stundum tautaði hann fyr-
ir munni sér „lús, andskotans
lús“, eða „mergð andskotans
mergð“. Stundum kom hann
með heila hrúgu af lúsum upp
úr hálsmálinu á skyrtunni sinni
og fleygði þeim í bræði sinni á
gólfið, oft spýtti hann eftir
þeim mórauðum tóbakslegi.
Sníkjudýrin sluppu þó oft við
syndaflóðið, sem Eyvindur
gamli hafði ætlað þeim og
skriðu síðan yfir til rúma hins
heimilisfólksins. Óx stofninn
þannig og margfaldaðist eftir
því sem fólkinu fjölgaði.
Um þessar mundir flæddi
framfaralda yfir gervalt ísland.
Flest orð enduðu allt í einu á
bætur eða rækt. Menn töluðu
um jarðabætur, kynbætur,
garðrækt, kornrækt, sauðf jár-
rækt, bættan híbýlakost, tún-
4
rækt, samgöngubaetur o. fl. o. fl.
Gamla orðið brag'arbætur
heyrðist nú sjaldan eða aldrei,
en enginn veitti því eftirtekt
sökum allra hinna bótanna:
Amfinnur á Selnesi fyllti
flokk þeira manna, sem voru
bótunum velviljaðir, einkum
hafði hann mikinn áhuga á
jarðabótum. Heyskapur er líka
mjög erfiður á Selnesi utan
túns. Engjamar eru hálfrar ann-
arar klukkustundar lestagang
fá bænum og yegurinn mjög
vondur. Siíðustu árin voru Sel-
nesmenn famir að flytja heyið
á bát, en sá flutningur var líka
erfiður, því að flytja þurfti hey-
ið á klakk að og frá ströndinni
og bera það í bát og úr. Auk-
in túnrækt var því að vonum á-
hugamál Amfinns, en þar var
við ramman reip að draga, þar
eð umhyerfið var fullt af klett-
um og stórgrýti.
Samkvæmt ráðleggingum ný-
bakaðs búfræðings réðst Arn-
finnur þó í mikla og dýra ný-
rækt. Hann varð fyrst að
sprengja steinana í útjaðri túns-
ins, en það var að dómi gömlu
Guðrúnar hreinasti glæpur.
Steinamir voru í hennar augum
bústaðir álfanna og því rétt-
mæt eign þeirra.
„Myndir þú vilja láta rífá of-
an af þér baðstofuna, Amfinnur
minn?“ spurði hún son sinn,
HEIMILISRITIÐ