Heimilisritið - 01.05.1947, Síða 26

unum á Rory daginn, sem þau
komu frá hesthúsinu í febrúar síð-
ast liðnum. Og hún hafði séð það,
sem hann sá, þótt hann veitti því
ekki eftirtekt. Hún var hávaxin
og hafði gægzt yfir öxlina á föður
sínum inn í bókaherbergið, — þar
sem móðir hennar var í faðm'lög-
um við Brunner majór.
Hann var að kyssa hana. A þvi
augnabliki fannst Birgid hún verða
eins og villuráfandi og skelft barn.
Brunner majór var vinur Rorys —
Iíelen var móðir hennar.
Rory skálmaði inn í herbergið,
og Helen hörfaði úr faðmi majórs-
ins.
Hún brosti rólega, eins og henn-
ar var vandi. — Við Davíð vorum
að kveðjast.
Rory sagði. — Já, mér virðist
svo. Hann stóð þarna ógnandi fyr-
ir framan þau, en Brigid læddist
burt.
Eftir þetta byrjaði ósamlyndið.
Brigid gat ekki komizt hjá því að
heyra við og við eitthvað úr orða-
sennunum. Og hún tók svo ein-
dregna afstöðu með Rory, að hún
vissi með sjálfri sér, að aldrei
myndi hún geta fyrirgefið Helen,
þótt foreldrar hennar kynnu ein-
hverntíma að sættast sín á milli.
Þegar hún hitti Rory hálftíma
seinna, var hann rauður í andliti
og þögull. Hana langaði til þess
að segja eitthvað honum til hug-
hreystingar, en hugkvæmdist ekk-
ert. Þau riðu tveggja mílna veg yf-
ir haglendið, en komust svo yfir
á reiðveginn.
Þar sneri Rory sér við og leit til
dóttur sinnar. — Langar þig ekki i
dálítinn sprett, dóttir góð?
— Jú, sannarlega.
HANN KEYRÐI Monu, eldis-
hryssuna sína, sporunum. Hún
prjónaði lágt, en hentist svo af
stað. Brigid hottaði líka á sjnn
reiðskjóta. Svona geistust þau á-
frarn í heiian klukkutíma. Flug-
hratt og óvægilega. Gegnum skóga
og yfir akurlendi á bersvæðinu.
Rory hægði ekki ferðina fyrr en
þau komu að trébrú, sem lá yfir
straumharðan læk. Þar stanzaði
hann og beið eftir Brigid. Skyrtan
hans var rök af svita, en hann hló
og bar sig vel. Það var auðséð að
honum leið nú betur.
— Brigid. sagði hann. Eina ráð-
ið, sem ég pekki, til að reka púk-
ana burt frá manni, er að stinga
þá af á bestbaki.
Nú kannaðist hún við karl föð-
ur sinn. — Já, ég veit, sagði hún.
Þeir dröttuðust aftur úr, einn af
öðrum og hurfu sjórium niínum,
með rófuna á milli lappanna og
gnístandi tönnum.
Hann brosti. — Við skulum þá
losa okkur við enn fleiri. Við kom-
um í kapp, þegar við erum kom-
in á golfvöl'linn.
20
HEIMILISRITIÐ