Heimilisritið - 01.05.1947, Qupperneq 31

Ég geri ráð fyrir því, að þú vit-
ir, að við faðir þinn skiljum ekki
lengur hvort annað. Mér þykir
það leitt, vegna þess að ég hef
elskað hann, — og ég elska þig.
En ég veit, hverjar tiifinningar
þínar eru gagnvart Rory. Ég vildi
óska, að ég gæti réttlætt sjálfa mig
í þínum augum. Það myndi hver
móðir gera. Þú ert nógu gömul
núna, til þess að ég gæti talað við
þig, ef —.
Ilún stóð upp og gekk út að
glugganum og starði hugsandi út
j'fir inarglita blómabreiðuna í
garðinum. — Ef þú værir dóttir
mín. En þú ert dóttir Rorys. Ef til
vill hefði ég átt að leggja mig bet-
ur fram. En sumum er það ekki
lagið. Sum okkar eru ekki gjörn
á að láta tilfinningar sínar í ljós.
Hún sneri sér nú aftur að dóttur
sinni. — Brigid, þegar þú verður
eldri, þá vona ég, að þú munir
það, að ti'lfinningalíf sumra 'er
mjög flókið. Sumir vita, að þeir
verða að reka sig á.
— Mamma, sagði Brigid sein-
lega. — Ég veit ekki, við hvað
þú átt. <
— Ég veit að þú skilur mig
ekki. Það glitraði á eitthvað í
augum Helen, þegar hún gekk út
úr herberginu.
Hún hafði ekki fvrr lokað á
eftir sér en síminn hringdi. Brigid
yar ennþá mikið niðri fyrir. Eitt-
hvað var að brjótast um í henni,
og hún gat ekki gert sér grein fyrir,
hvað það var.
Phil var í símanum. — Brigid,
má ég ekki koma til þín? Viltu
ekki lofa mér að tala við þig um
það, sem gerðist í gærkvöldi?
— Ég vil ekki tala við þig Ilún
lagði heyrnartólið á.
Svo grúfði hún sig fram á síma-
borðið. Ilún vissi ekki, hversvegna
tárin hrundu niður á grönn hand-
arbökin.
Q
SÁLARÁSTAND það, sem hún
komst í þennan morgun, hélst alla
vikuna. Ilún hefði átt að vera feg-
in því, að Ilelen skyldi fara burt,
en það var hún ekki, — ekki
fremur en að henni væri fróun í
því að skella niður símatólinu, þeg-
ar Phil hringdi.
Aftúr og aftur sagði Brigid við
sjálfa sig: — Þetta er réttmætt’ —
það er réttmætt. Hvort tveggja er
rétt. Ilann sæðri mig, og ég mun
aldrei fyrirgefa honum, og ég mun
aldrei fyrirgefa mömmu það, sem
hún gerði á hlut Rorys.
Þau Rory voru vön að fara á
hestbak saman og segja gam-
anyrði við matborðið. En hann var
einkennilegur og daufur, jafnvel
gagnvart henni. Ilann var oft
langt fram á nótt niðri í borginni,
og hún vissi, að hann var oft
drukkinn, þegar hann kom heim —
Rory, sem annars hafði aldrei gert
slíkt.
HEIMILISRITIÐ ■ -
25