Heimilisritið - 01.05.1947, Síða 40

og hann hafði minnst á hana sem
„ljómandi stúlku“, én þetta var í
fyrsta sinn, sem hún kom heim til
okkar. Páll ætlaði að mála hana
og hún var komin í fyrsta skiptið.
Þegar ég kom inn í borðstofuna,
var hún niðursokkin í að skoða
myndablöð. Hún leit ekki upp,
þegar ég kom inn, en hélt áfram
að fletta blaðinu, án þess að taka
eftir nærveru minni. En þegar hún
leit til hliðar og sló öskuna af
vindlingnum, kom hún auga á mig.
„Góðan dag“, sagði liún, „eruð
þér Dóra?“
ÉG FANN strax á þessum fimm
orðum, að hún liafði andúð á mép-,
en áður en ég gat sagt nokkuð kom
Páll þjótandi innan úr vinnustof-
unni.
„Jæja, þarna eruð þér“, hrópaði
hún og brosti blítt. „Við Dóra vor-
um að verða vinir“.
Vinir! Vinir, ekki nema það þó!
Ég myndi ekki hafa notað þau orð
um þessi fyrstu kynni okkar.
Nei, ég mun í rauninni ekki
sakna borðstofunnar.
En vinnustofan —- ég mun oft
minnast hennar.
Löngu vetrarkvöldanna, þegar
við vorum þar tvö ein. Páll sitjandi
í hægindastólnum fyrir framan ar-
ininn. Ég krjúpandi á svæfli við
fætur hans níeð höfuðið á knjám
hans.
Og sunnudagsmorgnana, þegar
Páll var að draga síðustu pensil-
drættina, og ég sat við gluggann
og beið þess, að hann legði frá sér
penslana og segði:
„Jæja, Dóra mín, nú er enn ein
fullgerð. Og nú er ég þér til þjón-
ustu. IJvað á að gera? Fara í veiði-
ferð? Út að ganga? Eða bara liggja
í 'leti úti í garði?“
Ef til vill ætti ég að fara upp á
loft, áður en vinnustofan færir mér
fleiri minningar frá þessum liðnu
■dSgum. Svefnherbergið er baðað í
sólskini og fátt minnir mig nú á
löngu næturnar, þegar ég sat fram-
an við flöktandi eldinn og hlustaði
á hinn erfiða andardrátt hans,
vissi að hann átti svo bágt með
að anda, en gat ekkert hjálpað hon-
um.
Það voru skelfiiegir dagar. Ég
gat ekki borðað, ekki sofið, og all-
an daginn sá ég Pál fvrir hugskots-
sjónum mínum, er hann hélt sér
með köldum fingrum í ísskörina —
á ísnum þar .sem hann nokkrum
mínútum áður hafði rennt sér yf-
ir, kátur og glaður, og kallað mig
huglevsingja fvrir að koma ekki
með sér. Ég man, hvernig ég
reyndi áranguslaust að kalla til
mannanna, sem unnu hjá Hilman.
0, það voru hræðilegir dagar.
En loks rann upp sú langþráða
stund, þegar hjúkrunarkonan sagði
mér, að hann væri úr allri hættu,
og eftir fáa daga settist hann upp
í rúminu og sagði mér, að ég hefði
34
HEIMILISRITIÐ1