Heimilisritið - 01.05.1947, Qupperneq 63

vildi jrelsa hana. Bjarga henni frá
Ivan.
Þannig myndi hann hafa hugs-
að. Slíkt höfðu riddararnir gert,
sem þau höfðu lesið saman um í
harnæsku. Bjargað stiilkunni úr
klóm drekans.
Iíún varð sannfærð um þetta, án
þess að yfirvega það nánar. Og þótt
henni væri það ljóst, að Blakie og
Rob mvndu ekki líta á málið sömu
augum og hún, treysti hún þvi, að
þeir skýrðu ekki lögreglunni frá
hinni óttalegu frásögn, er Gally
hafði ósmeykur trúað þeim fyrir.
Hann hafði verið inni í húsinu,
þegar bæði morðin voru framin. En
það liajði lmn sjálj einnig verið!
Ef Gallv hafði gert það hafði
hann gert það hennar vegna. Ef
Rob hafði gert það hafði hann — í
öðrum skilningi — gert það hennar
vegna. En Rob gat ekki verið sá
seki.
Svo varð henni hugsað til An-
cills, Emmu Beek og Deliu. Ancill
hafði verið ákaflega trúr Ivan. En
hún mundi eftir því, hversu furðu-
lega hann hafði brugðist við, þeg-
ar hún vakti máls á arsenikinu,
eftir að hann þó hafði áður skýrt
henni frá hvarfi þess og ágizkun
sinni á því, að dauði gullfiskanna
stæði í sambandi við hvarf þess.
En nú sáust engir dauðir fiskar í
tjörninni. Hvernig stóð á því? Það'
yrði að athugast betur síðar. Að
því er snerti Emmu Beek, hafði
hún sannarlega síður en svo talið
eftir sér að gefa lögreglunni upp-
lýsingar, en annars var ekkert sér-
stakt, sem gerði hana tortryggi-
lega. Hvað viðvék Deliu þá var
hún naumast með sjálfri sér, svo
var hún taugaæst og hrædd.
Þá komu þau Verity og Blakie
einnig til mála. Ilún vissi ekki,
hvers vegna hún hafði frá byrjun
talið, að Verity kæmi ekki til
greina, en nú varð henni ljóst, að
það hly-ti að vera vegna fjarvistar-
sönnunar hennar á ])eim tíma er
morðið var framið. Nú, og hvað
Blakie lækni snerti, ef hann hefði
viljað drepa Ivan, þá hefði honum
verið í lófa lagið að láta hann deyja
á skurðarborðinu, og, eins og Wait
hafði sagt, engan hefði grunað
neitt. Það var leitt, að öll fyrir-
höfn hans skyldi verða til einskis,
hafði Wurlitz hjúkrunarkona sagt.
Henn þótti vænt um að Blakie
skvldi hafa útvegað henni hjúkrun-
arkonuna. En hana furðaði á því,
hversu kynleg tilviljun það var. að
þetta skyldi einmitt vera sama
hjúkrunarkonan, sem stundað
hafði Ivan síðustu daga sjúkra-
hússvistar hans. Og nú var það eins
og hana rámaði í, að einhver hefði
látið orð falla er snertu dvöl Ivans
á sjúkrahúsinu. Ef til vill væri þar
fólginn vísir til samhengis í mál-
inu.
Það rökkvaði og regndroparnir
mvnduðu fleiri og fleiri hringi á
HEIMILISRITIÐ
57