Heimilisritið - 01.02.1949, Qupperneq 61

inu. Jana hafði séð margt fólk tlcyja,
cn hún hafði líka séð marga bjóða líf-
ínu byrginn andspxnis margföldu and-
streymi á við það, scm Priscilla varð að
þola. Atti hún að segja hcnni, hve ó-
sanngjörn hún væn. Hversu mjög hún
ofmæti raunir sínar, að þær myndu
hverfa, jafnskjótt og —
„Það var Ágústa frænka,“ hélt Pris-
cilla áfram eins og við sjálfa sig, „sem
sagði mér hvílík skelfing hefði losrið
alla Blaitlic-ættina, þcgar faðir rninn, þá
ungur maður, hafði neitað að gerast
kaupsýslumaður og hatað viðskiptalífið
eins og pestina. Hann var uppreisnar-
maður. Þeir koma fyrir í hverri fjöl-
skyldu öðru hvoru, guði sé lof. Hann
átti sér drauma — hvcrju skiptir hvað
það var? Listamcnn svclta fyrir drauma
sína, hetjur fórna lífinu fyrir sannfær-
ingu sína. Föður minn dreymdi ekki
um að mála eða frelsa hciminn. Draum-
ur hans var í því fólkinn að rækta tré
oz, hann scttist að í cinhverri smáborg
vcstur frá.
„Hann kvæntist, og Ágústa frænka
segir að ættingjar hans hafi kcnnt kon-
unni um hinar undarlegu hugmvndir
hans. Hún var ekki mcð „blátt blóð“ í
æðum, eins og þau orðuðu það. En hvað
um það, hann byggði þarna ágætt hús,
mcð sínum cigin höndum, það bezta
í þorpinu, og tók til starfa.
„Svo eitt kvöld, er hann kom heim,
lá konan hans á gólfinu fyrir neðan
stigann, langa stigann, sem liann hafði
verið svo hrcykinn af. Hún var mcð-
vitundarlaus og dó áður cn hann kom
licnni í sjúkrahús.
„Hann læsti húsinu, sagði skilið við
drauma sína og fór austur efrir, kom
heim. Ég álít, að hann hafi ásakað sjálf-
an sig. Hann hafði sagt skilið við ætt-
ingja sína hcnnar vegna — og eitt af
því, sem hann hafði verið hreyknastur
af, hafði orðið henni að bana. Einskon-
ar refsing, hefur hann hugsað. Hann
var afar alvörugefinn, þögull maður upp
frá því. En hann varð góði drengurinn
í augum ættingjanna. Hann gerðist
kaupsýslumaður. Hann kvæntist móður
minni. Hún var með „bláu blóði,“ auð-
vitað. Ég kom í heiminn, og John
tveimur ámm seinna. Við sáum foreldra
okkar sjaldan. Pabbi vann ósleitilega;
mamma skcmmti sér ósleitilega, og við
vorum stöðugt í burtu í skóla, eða í
Evrópu mcð barnfóstrum og kennur-
um — og —“
Priscilla hló snöggum, beiskum hlátri.
„Mér finnst, að síðan ég man fyrst eft-
ir mér, höfum við verið eins og ókunn-
ugt fólk, hvert gagnvart öðm. En ekki
eins og vinsamlegt, kærkomið, ókunn-
ugt fólk.
Þetta hlýtur faðir minn að hafa séð,
þcgar hann lcit upp úr viðskiptaskýrsl-
unum, scm hann hafði óbeit á. Hann
hlýtur að hafa séð okkur — og sjálfan
sig — af hræðilcgri skarpskyggni. Þeg-
ar hann fór burt, í síðasta sinn, fannst
cngurn það undarlegt, því að hann fór
oft burt. Það næsta, sem við fréttum,
var af símtali við lögregluna í smáborg-
inni. Nótt cina stóð húsið í björtu báli.
Það hafði staðið autt í tuttugu ár, því
fólkið hélt, að þar væri reimt. Lögregl-
an fann föður minn dáinn, liggjandi á
sama stað og konan hans forðum."
Priscilla þagnaði, og Jana þorði varla
að draga andann. En eftir litla stund
hélt Priscilla áfram: „Ef faðir minn hefði
HEIMILISRITIÐ
59