Heimilisritið - 01.02.1949, Qupperneq 63

að gera.“ Hún sté fram úr rúminu, en
stanzaði svo í baðherbergisdyrunum.
„Og ekki eitt orð um þetta við neinn —
ekki einu sinni John.“
Þessi dagur, sem byrjaði svo undar-
lega — klukkan tólf á hádegi — fór í
ferðir úr einni búðinni í aðra. Jana átti
nú sína eigin bankainnstæðu.
ÞÆR KOMU heim rétt um sama
leyti er bílstjórinn tilkynnti að bíllinn
væri tilbúinn. Priscilla var í áköfu, glöðu
skapi og vildi komast sem fyrst af stað.
Það var með naumindum að Jana fengi
að hringja til móður sinnar. Priscilla hló
að tilhugsuninni um, að hinir daglegu
kokkteilgestir kæmu að íbúðinni þurri
og auðri, og lagði ríkt á við Etel að
segja, að þær hefðu farið burt, hún vissi
ekki hvert né hve lengi.
„Kayde reynir að þefa okkur uppi,“
sagði hún með slóttugu brosi. Svipurinn
á fögru andlitinu varð ákafur eins og
hún byggist t.il bardaga. Það var veiði-
gyðjan Díana á ný. Jana minntist fyrstu
kynna þeirra, og henni kom til hugar,
að þessi skyndilega brottför væri í ein-
hverju sambandi við Cromore. Og Pris-
cilla, sem hefur ef til vill rennt grun í
hugsanir hennar, opnaði munninn, eins
og hún ætlaði aö segja eitthvað. En svo
sneri hún sér þögul undan.
Það var hlýr haustdagur. Priscilla ók
niður í borgina og síðan gegnum Lin-
coln-neðanjarðargöngin. Þær héldu á-
fram í suðurátt og Priscilla ók hratt
eftir að þær komu út á þjóðveginn.
Þær borðuðu kvöldverð í lítilli vegakrá
og komu til Washington um miðnætti.
Þegar þær voru setztar að í hinu glæsi-
lega gistihúsi, þakkaði Jana Priscillu fyr-
ir þennan ánægjuríka dag og allt, er
hún hafði séð á ferðalaginu. „Þú ert
skrítin stúlka," sagði Priscilla glaðlega
og það vottaði fyrir blíðu í röddinni. . .
Þær fóru frá Washington eftir há-
degisverð daginn eftir. Morguninn fór
að mestu í það að útvega Jönu öku-
réttindi. Hún stóðst prófið auðveldlega,
og þegar þær voru komnar út á þjóðveg-
inn til Richmond, lét Priscilla hana taka
við stýrinu. „Aktu með fimmtiu kíló-
metra hraða — við ökum sínar tvær
stundirnar hvor.“ Enn hafði hún ekki
látið uppi hvert ferðinni væri heitið.
Þær héldu stöðugt áfram, stönzuðu í
krám til að borða og í gistihúsum á
nóttunni. Þegar Pnscilla ók, rannsakaði
Jana landabréfin, en Priscilla henti gam-
an að henni fyrir það. Hún virtist
hugsa um það eitt að hraða förinni sem
mest. Því lengra suður sem þær komu,
því hraðar ók hún. Það var ekki fyrr
en þær voru komnar nokkuð inn í
Flórídafylkið, að Jana fékk kjark til að
spyrja, hvert fcrðinni væri heitið.
„Hvernig ætti ég að vita það?“ svaraði
Priscilla og hló þessum hvella hlátri,
sem Jana var farin að skilja, að var ó-
sjálfráður vottur um þjáningu.
ÞÆR DVÖLDU þrjá daga í Miami.
Priscilla sendi Jönu út til að njóta sjáv-
arins og sólarinnar, en sjálf dvaldi hún
innan dyra allan tímann. Hvenær sem
Jana kom inn, sat Priscilla við símann
eða gekk eirðarlaus um gólf nærri hon-
um; og með hverri klukkustund, sem
leið, varð svipur hennar þungbúnari; öll
glaðværðin og eftirvæntingin, sem hafði
einkennt hana á leiðinni, var horfin.
(Framh. í næsta hefti).
HEIMILISRITIÐ
61