Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 10

IILUTI AF ÆVISÖGU henn-
ar er aðgengileg og knnn. (Ævi
konungsborins iolks er ekki —
og á ef til vill ekki að vera levnd-
armál). Nokkrum hluta íö.ví-
sögunnar, sem ekki er opinber,
kynntist ég sjálf, en það sem á
vantar, sagði mér Infante hers-
höfðingi.
Sagan hefst 1906 þegar Belg-
íumenn héldu hátíð í tilefni af
því, að konungshjónunum fædd-
ist dóttir. Um lnúð naut litla
prinsessan lífsins og hamingj-
unnar. Þá kom stríðið, drunur
stórskotaliðs þýzka keisarahers-
ins og flótti til Svisslands. Á
meðan konungsfjölskyldan
dvaldi í út-legð, var prinsessan
unga send í frægan kvennaskóla,
Poggio Imperiale, í Ítalíu.
Þar lærði þessi unga mær, frá
hinum norðlægu láglöndum, að
elska hið fjöllótta, sólbakaða,
ítalska landslag. Og þar kvnnt-
ist hún Umberto krónprins,
erfðaprinsi Savoy-krúnunnar.
Hún var 11 ára að aldri, hann
13 ára.
Þau fóru skemmtiferðir í
gondolum í Fenevjum. Frá þeim
degi voru örlög Marie bundin
framtíð Umbertos. Þegar hún
var 16 ára, lét hún taka af sér
mynd með prinsinum. Hún lærði
að tala ítölsku reiprennandi. Ár-
ið 1929 trúlofuðu þau sig.
Marie José var þá 23 ára, há-
vaxinn, með liðað hár og krafta-
lega vaxinn. Hún var ekki smá-
fríð, en hún var frískleg, hraust
og' fjörleg. ITmberto var 2.) ára,
dökkur á brún og brá, karl-
mannlega vaxinn, íþróttamaður
og kvennagull mikið, en heldur
þurr í framkomu.
Fólkið í Neapel, sem sá þau
saman, sagði þegar í stað: „Það
hlýtur að vera ást“.
Bak við tjöldin ríkti einnig
ánægja með trúlofunina. Marie
José var ein af fáum prinsessum
Evrópu, sem gat gifst Umberto,
án þess að til greinakæmi stjórn-
málalegir, eða trúarlegir erfið-
leikar. Auk þess var hún af
auðugri ætt, því hún var einn
af erfingjum belgiska Congo-
auðsins. Ivonungleg hjónabönd
höfðu að' vísu ekki sömu þýð-
ingu og áður, en þetta hjóna-
band myndi varpa ljóma á
hrörnandi konugsætt. Og brúð-
kaupið var vissulega glæsilegt.
Það ior fram í janúar 1930 og
í heila viku héldu Rómverjar há-
tíð, þustu milli boða og balla,
leiksýninga og óperusýninga.
Gestir komu víðsvegar að. Gleð-
in var mikil, því það var verið
að gleðjast með ungum elskend-
um. Rómversk kona talaði fyrir
munn flestra, er hún mælti: —
„En hvenær fá blessuð börnin að
vera ein og útaf fyrir sig í friði?“
Þau fengu loks að vera í friði
8
HEIMILISRITIÐ