Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 20

verið utan um skólanestið henn-
ar. Hún hafði brotið það vand-
lega saman til að nota það
næsta dag.
Hún vissi ekki, hvers vegna
hún var látin verða eftir. Hún
hafði ekkert gert af sér.
Ungfrú Krogh leit á hana og
brosti.
„Marta,“ sagði hún. „Þér
gengur ekki vel þetta árið. Ég
er dálítið hissa á því. Ég hafði
heyrt, að þú værir svo dugleg
að læra.“
Marta svaraði engu.
„Finnst þér námið erfitt?“
spurði ungfrú Krogh.
„Nei, ungfrú.“
„Hvað er þá að?“
„Ég veit það ekki,“ svaraði
Marta hikandi.
Ungfrú Krogh lagfærði gler-
augun á nefinu og horfði hugs-
andi á barnið. Það var eitthvað
í fari þessarar telpu, sem hún
gat ekki gert sér grein fyrir,
eitthvað dulið, eitthvað óvenju-
legt.------Hún gat ekki gert
sjálfri sér ljóst, við hvað hún
átti. Stúlkan var snyrtileg til
fara. Var eitthvað dapurt 1 svip
hennar? Var hún of mögur í
andliti? Of alvarleg og ófrjáls-
leg af tólf ára barni að vera?
Ungfrú Krogh reyndi enn:
„Marta, er nokkuð að heima?“
Stúlkan hristi höfuðið.
„Ekki neitt?“
..Nei, ungfrú,"
Marta horfði hreinskilnum
augum á kennslukonuna.
„Jæja,“ sagði ungfrú Krogh.
„Ég hélt að eitthvað hlyti að
vera að, af því að þú varst mik-
ið duglegri í fyrra. Ungfrú
Balle hefur sagt mér, að þú haf-
ir verið svo dugleg, og ég er
viss um, að þú getur orðið það
aftur, ef þú sjálf vilt.“
„Já, ungfrú.“
„Ætlarðu að reyna að taka
þér fram?“
„Já, ungfrú.“
„Ágætt, þá máttu fara. Ef
það er eitthvað, sem amar að
þér, þá segðu ’mér frá því. Ef
til vill get ég hjálpað þér.“
Marta kinkaði kolli, gekk að
borðinu sínu og sótti bækurnar.
Svo gekk hún út án þess að líta
um öxl. Hún flýtti sér ekki, en
gekk hægt og' settlega eftir
tómum ganginum og út.
Ut við gluggann stóð ungfrú
Krogh og horfði á eftir henni.
Héðan að ofan virtist barnið
ennþá minna og yndislegra, þar
sem hún gekk yfir leikvang-
inn með töskuna í annarri
hendi og samanbrotið nestis-
bréfið í hinni. Þegar ungfrú
Krogh var ung, hafði hún ver-
ið kennari í þorpsskóla og haft
alla sjö bekkina í sömu kennslu-
stofunni. Hún hafði þekkt öll
börnin og fjölskyldur þein-a, og
18
HEIMILISRITIÐ