Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 8

ið sér tíma til að þvo sér eða
hafa fataskipti, eins og hann
hafði þó gert, því þeir höfðu
fallið fyrir víninu og ... já, vit-
anlega konunni, sem var aðal-
keppikeflið. Konan, sem tekin
hafði verið til fanga ...
Sá, sem hrópað hafði, hét
Chios. í meðallagi hár, þrekvax-
inn maður með stórt og slétt
andlit; nefið hafði flatzt út.
Hinir fjórir, sem heilsað höfðu
Sergiusi með villimannlegum,
lostafullum hlátri, voru hávaxn-
ir, dökkhærðir menn, tilvaldir
hermenn. Sergius, sem andar-
taksstund stóð kyrr með hönd-
ina kreppta um fortjaldið, var,
þrátt fyrir æsku sína, þreklega
vaxinn með fitumikið svart hár,
sem skiptist í þrennt af háum
kollvikum upp frá hvelfdu enn-
inu. Drættirnir voru fastir, en
þó lifandi og hraustlegir, og
dökk augu hans ljómuðu af kæti
við hróp hinna.
„Vertu rólegur, Chios, það er
löng stund til morguns! Þú færð
áreiðanlega þá ánægju, er þú
þráðir. Helltu svo í bikarinn,
Markúsþ' hrópaði hann til eins
þjónsins, sem stóð með fulla
könnu víns við stól Chios.
Markús fyllti bikarinn, og
Sergius drakk líkast því sem
hann ætlaði sér að tæma hann
í einum teyg. Síðan setti hann
drykkinn til hliðar, djarfur j
hreyfingum, og skyggndist um
í tjaldinu. Þetta var samkomu-
tjald liðsforingjanna. í nærfellt
mánuð höfðu menn haft viðlegu
hér á þessum stað og farið í
smáherferðir innfyrir landa-
mærin. Þeir vissu harla lítið um
þá þjóð, sem þeir herjuðu á, en
herfengur þeirra var góður og
léttfengur; og fangarnir, sem
þeir höfðu á brott með sér, virt-
ust vera af vel menntuðum og
þroskuðum kynþætti, dökkir á
hörund, en með blá augu og
svart hár.
Digrar stangirnar, sem báru
uppi stóra tjaldið, teygðust upp
í loftið. Hluti tjaldþaksins var
látinn liggja til hliðar, svo að
sá upp í stjörnuprýdda festing-
una. Skáhallt út frá tjaldsúlun-
um héngu eldkyndlar, sem
stungið var í járnhringa. Logi
þeirra var ókyrr, og helmingur
tjaldsins var í myrkri. Sergius
renndi augunum að tjaldveggn-
um. Nú, þarna stóðu þeir tveir.
Fangarnir! Konan og maðurinn,
sem liðsforingjarnir höfðu tekið
úr hópi hinna fanganna, því þeir
ætluðu sér að kasta teningum
um konuna. Hún var mjög fög-
ur. Það hafði orðið samkomu-
lag þeirra, að teningar skyldu
ráða örlögum hennar. Hvort
tveggja, leikurinn og konan,
var ástríðuefni þeirra. Sergius
hafði ekki áhuga' fyrir henni.
6
HEIMILISRITIÐ