Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 25

hennar og hrisli hana eins og
hún hefði verið fullorðin mann-
eskja.
Meðan hún stóð við snark-
andi steikarpönnuna, heyrði
hún háreysti að utan. Hún leit
ekki eftir, hvað um væri að
Vera, því að hún var slíku vön.
Hún heyrði einhvern gráta og
einhvern hrópa. Hrópin stöf-
uðu sennilega frá Manganelli,
sem var fullur, rétt einu sinni,
°g gráturinn frá einhverju
karna hans, sem hann barði
stundum. Háreystin barst upp
stigann, og stanzaði ekki við
úyrnar hjá Manganelli. Allt í
einu var drepið á dyr. Marta
skreið undir borðið, áður en
hún áttaði sig á, hvað hún gerði.
Barsmíðin og hrópin héldu á-
fi'am. Hún titraði frá hvirfli
úi ilja. Svo þekkti hún grát-
andi rödd bróður síns, spratt
upp og opnaði dyrnar.
Manganelli stóð úti fyrir með
Kalla í fanginu og konur og
börn hússins þyrptust að baki
honum. Þegar Marta opnaði,
i’uddist allur skarinn inn.
^anganelli lagði Kalla á rúmið.
A-ndlit drengsins var útatað og
hann orgaði ákaflega. Marta
skammaðist sín fyrir, að allt
þetta fólk skyldi sjá rúmin ó-
uppbúin klukkan fimm síðdeg-
ls, þó flest þeirra byggju senni-
lega aldrei upp rúm sín.
„Hvað hefur komið fyrir?“
spurði hún skelfd.
„Hann varð fyrir bíl,“ skrækti
Manganelli æstur, „og bölvað-
ur — —“ síðasta orðið var
ítalskt, og Marta skildi það
ekki.
„Kalli, Kalli,“ hrópaði hún.
Svo kom pabbi hennar heim.
Hann ýtti öllum til hliðar og
laut íiiður að drengnum.
„Kalli, hefurðu meitt þig?“
„Já,“ kjökraði drengurinn.
Svo sneri faðirinn sér að fólk-
inu:
„Ég vil biðja ykkur að fara.
Drengui'inn þarf ró.“ Og við
Manganelli: „Nikk, viltu ekki
láta þau fara út og hringja til
læknis?“
Manganelli ýtti öllum söfn-
uðinum út, nema konu sinni,
sem hafði fundið brunalykt og
farið fram í eldhús og slökkt
á gasinu. Svo. kom hún með
volgt vatn og þvoði drengnum
um andlit og hendur.
„Líður þér betur, Kalli?“
spurði faðir hans.
„Það held ég,“ sagði Kalli og
hætti að gráta.
„Hve oft á ég að segja þér,
að þú megir ekki vera í fót-
bolta á götunni?"
Því svaraði Kalli ekki neinu.
Marta gat ekki stillt sig um
að segja:
„Sjáðu, það er stórt gat á
ÍÍEÍMILÍSRÍTÍÞ