Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 11

mynd ... hvers vegna einmitt
þá hugmynd, vissi hann ekki.
En hann varð skyndilega viss
um, að nú myndi hann komast
úr klípunni, án þess að hafa lát-
ið á nokkurn hátt í minni pok-
ann fyrir fimmmenningunum,
og aldrei myndu þeir geta
hlaupið með leiðindasögur til
Sélenu. Hann leit snögglega til
konunnar; en hún horfði nú nið-
ur fyrir fætur sér án afláts. Þá
rak hann upp hæðnishlátur og
sló fram hendinni í átt til
mannsins.
„Þú ... þú skalt sannarlega fá
að verða ... leiksoppur. Og sé
svo sem þú lætur, skal kona
þín verða frjáls ... og þú sjálf-
ur, ef þú heldur lífi. Halló,
Markús, sæktu bogann minn og
sex örvar án króka. Fljótt!“
Höfuðsmennirnir fimm höfðu
fylgzt með orðaskiptum Sergi-
usar og mannsins fullir áhuga.
Sergius var bezti bogmaður lið-
sveitarinnar, það vissu þeir.
Hvað ætlaði hann sér nú? Þetta
var að minnsta kosti spil. Og
þegar maðurinn sagði, að þeir
hefðu mætur á stríði, konum og
leikjum, var hann fífl, úr því aö
hann gleymdi að nefna spil. Spil
... um allt gætu þeir spilað ...
á einni og sömu nótt, ef þeim
kæmi það til hugar. Og nú hóf-
ust líka veðmálin um líf manns-
ins, um það, hvort hann myndi
raunverulega geta staðizt það
að kveinka sér. Ótrúlegt! Það
hlakkaði í þeim við tilhugsunina
um að fá að sjá Sergius kvelja
þennan stæriláta fanga, sjá
hann engjast og heyra hann
öskra undan örvum Sergiusar.
Markús færði Sergiusi bogann
og örvarnar sex, og andartaki
síðar kom hann aftur ásamt öðr-
um þjóni með stóra borðplötu,
sem reist var á rönd upp við
eina tjaldsúluna. Þegar Sergius
gaf manninum merki, tók hann
sér stöðu með bakið upp að
plötunni og báða handleggi út-
rétta. Sergius leit aftur þangað,
sem konan stóð, en hún horfði
án afláts til jarðar. Síðan gekk
hann yfir að öðrum vegg tjalds-
ins, miðaði lauslega ... þetta
virtist allt vera svo auðvelt. Ör-
in hljóp af strengnum ... og beit
sig fasta 1 trénu svo nálægt höfði
mannsins, að bolur hennar huld-
ist svörtu gljáandi hári hans.
Fimmmenningarnir göptu.
Þeir horfðu sem þrumu lostnir
á hina tvo leikendur. Þetta var
meistaralega fallegt skot; en hví
í ósköpunum hæfði hann ekki
manninn? Önnur ör flaug af
boganum. Hún rakst í tréð við
hægra eyra mannsins með lágu
skjálfandi hljóði, sem heyrðist
greinilega í þögninni. Þetta var
enn fegurra skot, þegar tekið
var tillit til hinnar ókyrru birtu
HEIMILISRITIÐ
9