Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 32

Hann er einmana. IJað er ég
ekki. Eg á konu, sem er háttnð
og bíður mín. x
Hann átti sér líka konu, —
einu sinni.
Nú mundi það eklci gagna
honum, að eiga sér konu.
Það veit maður aldrei. Jíí' til
vill liði honum betur ei' hann
ætti sér konu.
En frænka hans sinnir honum.
Ég veit það. Ég var að segja
þér að hún hefði skorið hann nið-
ur úr snörunni.
Ég vildi ógjarna verða svona
gamall. Gamall maður er Ijótur
hlutur.
Jikki alltaf. I>essi er þó að
minnsta kosti hreinlegur. Hann
drekkur án þess að missa niður.
Jafnvel núna, þótt. liann sé auga-
fullur. Horfðu á hann.
Eg vil ekki hprfa á hann. Eg
vildi óska hann færi mi að fara.
Iíann tekur ekkert tillit til fólks
sem þarf að' vinna.
Gamli maðurinn leit upp frá
glasinu sínu og skygndist um.
Síðan leit hann til þjónanna.
Einn koniak enn, sagði hann og
benti á glasið.
Þjónninn, sem langaði til að
komast í háttinn, flýtti sér til
hans.
Búið, sagði hann, með því
hirðuleysislega málfari sem svo
gjarna auðkennir illa gefið fóJk,
þegar þnð talar við drukkna
menn eð'a, útlendinga. Ekki meir.
Búið. Lokað.
Einn koniak enn, sagði gamli
maðurinn.
Nei. Búið. I>jónninn strauk af
borðröndinni með þerru, og
hristi höfuðið.
Gamli maðurinn stóð upp,
kastaði hæglátlega tölu á undir-
skálarnar, tók peningapyngju
upp úr vasa sínum, borgaði og
gaf þjóninum hálfan peseta í ó-
markslaun.
Þjónninn horfði á eftir honum
þar sem hann gekk nið'ur götuna,
mjög gamall maður, reikull í
spori en virðulegur.
Hvers vegna leyfðirðu honum
ekki að sitja lengur og drekka?
sagði þjónninn, sem ekki lá á að
komast heim. I>eir voru að draga
gluggaskýlurnar niður. Klukkan
er ekki ermþá hálf þrjú.
Eg vil fara að komast í rúmið.
Ilverju skiptir ein klukku-
stund?
iMeira fyrir mig en hann.
Ein klukkustund er ein
klukkustund.
Þú talar eins og þú værir sjálf-
ur gamall maður. — Hann getur
key])t sér flösku og drukkið
heima hjá sér.
Það er ekki það sama.
Nei, sagði gifti þjónninn, það
er ekki það sama. Hann vildi
ekki vera ósanngjarn. Hann var
þara óþolinmóður.
30
HEIMIUSRfTIÞ