Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 22

ár. Hún gekk rösklega upp stig-
ana á þriðju hæð. Hún tók í
hurðarhandfangið, dyrnar voru
læstar. Það þýddi, að faðir
hennar væri ekki heima. Þá
hlaut hann að sitja í veitinga-
húsi og drekka öl og rabba við
kunningjana þar. En hann
drakk sig aldrei fullan. Maður
heyrði hann aldrei bölsótast
eins og Manganelli, sem bjó á
annarri hæð.
Hún stakk hendinni inn á
brjóstið, náði í lykil, sem hékk
í bandi og lauk upp.
Þau höfðu tvö herbergi og
eldhús, svefnherbergi, þar sem
pabbi og Kalli sváfu, og minna
herbergi, þar sem hún svaf sjálf.
Meðan móðir hennar var á lífi
höfðu börnin sofið í herbergi
Mörtu, nú svaf hún þar ein.
Hún lagði skólatöskuna á lít-
ið borð, opnaði alla glugga og
hallaði sér eitt andartak út um
eldhúsgluggann til að sjá vöru-
flutningalest fara framhjá. Hún
veifaði til lestarstjórans, en
hann sá hana ekki. Þeir sáu
hana sjaldan, af því hún var
svo hátt uppi, en þeir veifuðu
alltaf ef þeir tóku eftir henni.
Þegar hún fór að ná í heim-
ilispeningana, sem hún faldi í
ævintýrabók í kommóðunni,
stóð hún andartak alvarleg og
horfði á litla mynd af móður-
inni, sem stóð á kommóðunni.
Ókunnugum hefði ekki þótt mik-
ið koma til þessarar myndar,
en hefði maður vitað, hvernig
kona hún hafði verið, myndi
hann hafa staðið lengur frammi
fyrir myndinni, eins og Marta.
Hún hafði séð móður sína
deyja inni í hinu herberginu.
Móðir hennar dó án þess að
mæla æðruorð, hún brosti meira
að segja fram til þess síðasta.
„Hún er sofnuð,“ sagði lækn-
irinn, „hún er lúin og hefur
lagzt til svefns.“ Hann lagði
sína höndina á höfuð hvors
barnsins.
Það voru orð læknisins, sem
fengu Mörtu til að trúa því,
að hún myndi sjá móður sína
seinna, þegar hún vaknaði. Og
faðir hennar hafði sjálfur sagt
hið sama: „Mamma er bara far-
in burt um tíma til að hvíla
sig.“
Jafnvel jarðaríörin og gröfin,
gat ekki breytt trú barnsins.
Hún var aðeins tíu ára þá-
Seinna gerði hún sér þetta ljóst,
en þó vildi hún ekki falla frá
draum sínum, því að hún fann
með eðlishvöt barnsins, að ein-
ungis draumarnir eru raunveru-
legir.
En stundum, eins og til dæm-
is í dag, var henni næstum ó-
mögulegt að bíða lengur endur-
komu móðurinnar. Hún reyndi
hvað eftir annað að taka að
20
HEIMILISRITIÐ