Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 12

og þess, hversu skamma stund
Sergius miðaði. í guðanna bæn-
um, var ekki hægt að láta mann-
inum takast að hæfa í mark?
Þarna flaug þriðja örin og
smaug inn i tréð fast við vinstra
eyrað. En ... með hvaða ör ætl-
aði hann sér að sálga mannin-
um? Þeir höfðu haft vakandi
auga á fanganum, og hann hafði
ekki sýnt hin minnstu svip-
brigði, þegar örvarnar þutu að
honum. Hinir, sem búizt höfðu
við hinu gagnstæða, tóku að
verða ókyrrir. Þar flaug fjórða
örin ... hún nam staðar við fing-
urgóm löngutangar á vinstri
hendi. En hver var ætlun Serg-
iusar? . .. það voru aðeins tvær
örvar eftir.
Sergius gekk hægt og sein-
lega að manninum, sem stóð
hreyfingarlaus eins og líkneskja.
Hann gerði mark á hægri hönd
hans og gekk síðan aftur á sinn
fyrri stað. í huganum rannsak-
aði hann fyrirætlan sína. Nú
varð honum að takast það. Þeir
vildu fá að sjá blóð . .. þjáningu
... og heyra kvein; en hann von-
aði, að hægt væri að treysta orð-
um mannsins, að þau hefðu ekki
verið til þess gerð að vekja með-
aumkun eða biðja um miskunn.
Ef maðurinn hreyfðist, myndi
spilið tapað. Konan myndi ekki
verða frjáls, og hann sjálfur ...
yrði að taka hana. Nú ... hann
varð að hætta á það! Andartak
leit hann til konunnar. Nú var
augnaráði hennar beint til hans,
einmitt til hans, eins og hún
hefði ráðið í hugsanir hans. Og
það var ótti í því augnaráði.
Fimmta örin þaut af strengn-
um og át sig gegn um miðjan
lófann. Hinir fimm ráku upp
öskur. Þar kom að að því! Nú
myndi Sergius reka smiðshögg-
ið á það. Annað augað, kannske
... eða hjartað ... hálsinn ...
lífæðin ...
Áður en þeim tækist að átta
sig til fulls, kom sjötta örin
fljúgandi og splundraði skafti
þeirrar fimmtu. Það vissi sá
sem allt vissi, að þarna var mað-
ur, sem kunni að skjóta.
Þeir skeyttu ekkert um það,
þótt hönd mannsins splundrað-
ist um leið og örin splundraðist,
að úlnliðurinn tættist sundur
svo að sá í berar kjúkur fram
úr holdinu. Þeir tóku varla eft-
ir því, að naumast sáust svip-
brigði á andliti mannsins. Þeir
þyrptust að Sergiusi, slógu á
axlir honum, tóku í hönd hans,
hlógu eins og drengir og hylltu
hann sem beztu bogaskyttu
Rómaveldis og nærliggjandi
landa. Hinn ósigrandi!
Blóðið draup í þungum drop-
um úr limlestri hendi mannsins.
En hann hreyfði sig ekki. Kon-
an stóð nú fyrir framan hann
10
HEIMILISRITIÐ