Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 33

Og þú? Þú ert ekki hræddur
við að koiná heim á svona ó-
venjulegum tíma?
A þetta að vera móðgun?
Nei, einfeldningur, bara grín.
Nei, sagði óþolinmóði þjónn-
inn, og rétti úr sér eftir að hafa
dregið gluggaskýlumar niður.
Eg er hvergi hræddur. Eg er
fullur af tiltrú.
Þú átt æsku, traust og djobb,
sagð'i eldri .þjónninn. Þú átt allt.
Og hvérs saknar þú?
Alls, nema djobbsins.
Þú átt allt, eins og ég.
Nei, ég hef aldrei átt tiltrú,
og ég er ekki ungur.
Komdu. Hættum þessu slúðri
og lokum.
Eg er félagi þeirra sem þykir
ánægjulegt að sitja 1‘ram eftiiy
inni í kaffistofu, sagði eldri
þjónninn. Allra þeirra, sem ekki
langar til að hætta. Þeirra, sem
ekki vilja slökkva Ijósin ]>ótt
nátti.
Eg kýs að komast heim í rúm-
ið.
Við erum tvær ólíkar mann-
verur, sagði eldri þjónninn. Það
er ekki aðeii|s þetta með æskuna
og traustið'. Hvert einasta kvöld
hika ég við að loka, vegna þess
að ef til vill er einhver á leiðinni,
sem langar í kaffisopa.
Bjáni, það eru kaffibarar opn-
ir allar nætur.
Þú skilur það ekki. Þetta héc
er lireinn og bjartur staður,
tivergi skortur ljóss, þægileg
birta með skuggum undir lauf-
greinum trjánna.
Góða nótt, sagði yngri þjónn-
inn.
Góða nótt, sagði eldri þjónn-
inn. Og nieðan hann slökkti raf-
Ijósin og gekk út á götuna, hélt
hann ræðunni áfrám og talaði
við sjálfan sig: Auðvitað eru það
ljósin, en staðurinn sjálfur verð-
ur náttúrlega að vera hreinn og
þægilegur. Músík er ekki nauð-
synleg. Auðvitað er músík ekki
nauðsynleg. Maður getur heldur
ekki staðið' framan við eitthvert
barborð án þes sað bíða tjón á
virðuleik sínum, þrátt fyrir að
annarra hressingarstaða er ekki
völ þenna tíma nætur. Hvað
skyldi hann háfa hræðst? Það
var ekki hræðsla við eitthvað
ákveðið'. Það var hræðsla við
hræðshina. Þetta manni svo
handgengna Eklci neitt. Það' var
allt saman ekki neitt, og rnaður-
inn sjálfur ekki neitt. Annað var
það ekki. Og ljós var það sem
vantaði, og hreinleik vantaði, og
röð og reglu. Surnir lifa og hrær-
ast í því miðju, og kenna þess
aldrei, en haim vissi að þetta vár
allt saman ekki neitt og ekki
neitt og ekki ncitt og aftur ekki
neitt — nada og nada og nada
og nada og almáttugt nada. Vori
nada, sem er í nada, hélt harm
UEIMIbíSRITIÞ
31