Heimilisritið - 01.01.1951, Blaðsíða 47

lingum mínum, sem þér eigið
við?“
„Nei, ekki sjúkling. Það er
miklu nánara .. . Það er sú
Anna, sem læknirinn þekkti
einu sinni, nokkru áður en þér
kvæntuzt. Það gerðist, að því
er ég bezt veit, fyrir um það
tíu árum.“
„Já, það er rétt, ég hef verið
HEIMILISRITIÐ
kvæntur í tíu ár. En ég minnist
ekki að hafa þekkt nokkra
stúlku, sem hét Anna.“
„Jú ... sjáið þér til, það eru
sannanir fyrir því,“ sagði hjúkr-
unarkonan ákveðin.
„Anna? ... Anna? ,..“ Lækn-
irinn gruflar.
„Hún er nú dáin ... í fyrra-
dag ... og liggur í litlu kapell-
unni okkar. Hún bað mig að
færa yður sína hinztu kveðju.
Hún hætti aldrei að elska yð-
ur.“
„Nú, einmitt það .. . já, ég
á við ... ég man alls ekki ...“
sagði læknirinn lágt.
„En Anna gleymdi aldrei ...
hún var góð og göfug mann-
eskja, og þess vegna bar hún
byrðarnar ein, .þegar • kynni
hennar af lækninum fengu af-
leiðingar. Hún var of nærgæt-
in. Læknirinn var nýkvæntur,
svo það hlýtur að hafa verið í
tilhugalífi yðar, að þessi kunn-
ingskapur ykkar Önnu ...“ Hún
hækkaði róminn, svo læknirinn
benti henni að tala lægra, og
gaut augunum órólega að dyr-
unum að íbúðinni. Konan hall-
aði sér fram á borðið og sagði
lágt og eins og í trúnaði: „Eins
og ég sagði. kynni ykkar fengu
afleiðingar . .. lítið stúlkubarn,
sem nú er bráðum tíu ára.
Maður, sem vissi, hvernig í öllu
lá kvæntist Önnu og reyndist
45