Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 21

Það var barið harkalega að
dyrum.
„Já?“
Óskýr rödd svaraði úti fyrir:
„Það er árdegisverður yðar, frú,
en dymar eru læstar.“
Ó'“
HÚN lauk upp. Hurðin flaug
opin, en í stað klefaþernunnar
með matarbakka, ruddist ung-
ur maður inn í klefann. Dökk,
æðisleg. augu hans skimuðu í
flýti umhverfis sig í klefanum,
svo sneri hann sér aftur að
henni. Af málinu heyrði hún,
að hann var enskur.
„Heyrið, þér verðið að hjálpa
mér! Ég verð umfram allt að
komast úr landi. Ég las í blöð-
unum um yður og lokaða klef-
ann yðar, og ég hugsaði, að þér
mynduð ef til vill, eins og þér
gerðuð í myndinni: „Hún gabb-
aði réttvísina,“ vilja hjálpa mér
til að sleppa burt. Ég hef ekki
gert neitt, það sver ég. Flokk-
ur, sem ég vann með, skaut
einhvern bankagjaldkera, og
lögreglan er á hælunum á mér.
Ef þeir ná í mig ..hann
yppti öxlum.
Hann horfði á hana með eftir-
væntingu í ungu, fölu, afmynd-
uðu andlitinu.
Lucille hrukkaði ennið, sem
alltaf annars var svo slétt. Hér
var komið fífl, sem hélt, að hún
væri sú sama í lífinu sjálfu, og
á lérefti. Hún horfði hvasst á
hann.
' „Mér þykir leitt, að blöðin
skuli hafa komið yður til að
gera yður ómak til einskis.“
„Hvað eigið þér við?“
„Ég veit ekki, hvort ég hef
tekið rétt eftir, en eftir því,
sem þér sögðuð um eina af
gömlu myndunum mínum, hald-
ið þér víst, að ég muni hjálpa
yður til að sleppa úr landi?“
„Já,“ sagði hann ákafur, „það
var einmitt það ...“
„Ef þér haldið, að ég muni
fela yður hérna í klefanum
mínum í fimm sólarhringa, þá
er eins gott fyrir yður að skipta
um skoðun tafarlaust.“
Orð hennar hittu hann eins
og kylfuhögg, en hann áttaði
sig strax og sagði:
„Þér verðið að fyrirgefa, að
ég réðist svona inn til yðar, en
ég var neyddur til þess, áður en
ég sæist. Þér verðið í guðs
nafni að hjálpa mér, nú, þegar
ég hef þó komizt alla leið. Ég
sver að ég er saklaus. Nái lög-
reglan í mig, verða það tuttugu
ár ... eða rafmagnsstóllinn."
Hún leit köldum og tilfinn-
ingarlausum augum á fölt og
sorgmætt andlit hans. Hún fann
ekki til vorkunnsemi með hon-
um. Þótt hún sendi saklausan
mann í opinn dauðann, hrærði
HEIMILISEITIÐ
19