Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 16

sögunni hafði verið efnt til jafn
fjölmennrar samkomu. Að-
göngumiðum var dreift út í
þúsundatali. Svo margmennt
var á grímudansleiknum, að
fjöldi manna tróðst undir.
Brennipunktur þessarar sam-
komu var auðvitað konungurinn
sjálfur. Fjölskylda hans og nán-
ustu hirðvinir snæddu í sérher-
bergi. Hann virti samkvæmis-
gesti fyrir sér um stund, en
slóst svo í hópinn síðar. Casa-
nova skrifar þannig lýsingu á
Lúðvík XV. um svipað leyti:
„Hann hafði heimsins feg-
ursta höfuð, og bar það af
virðuleik og göfgi. Engum
málara, hversu fær sem hann
annars hefur verið, hefur
tekizt að ná yfirbragði þessa
framúrskarandi andlits, þeg-
ar konungurinn sneri því
góðlátlega að einhverjum.“
Sennilega hafa þessi orð átt
vel við um Lúðvík XV., þegar
hann birtist meðal hinna trúu
og glaðværu þegna sinna á
dansleiknum á Hótel de Ville,
og gekk um á meðal þeirra við
mikinn fögnuð, þegar forkunn-
arfögur kona, í gervi Díönu,
gekk á móti honum. Hún hélt á
boga eins og sæmdi hlutverki
hinnar grísk-rómversku veiði-
gyðju, og um leið og konungur-
inn nálgaðist hana, tók hún ör
úr örvamæli sínum og miðaði
henni í hjartastað hans.
Lúðvík, sem alltaf var veikur
fyrir fögrum konum, varð stór-
hrifinn. Hann hóf samræður við
hana og fékk brátt grun um, að
yndisþokki hennar, fremur en
örvarnar, væru líklegur til að
nísta hjarta sitt. Tilsvör henn-
ar voru greindarleg; og áður en
hinu stutta samtali lauk, bað
hann hana að fella grímuna.
Hún hafnaði því glaðlega; hann
endurtók ósk sína; og auðvitað
lét hún undan að lokum.
Um leið og konungurinn sá
andlit hennar, þekkti hann sam-
stundis konuna, sem hann hafði
mætt á veiðiför sinni í Senart-
skóginum forðum. Madame d’
Etioles notaði tækifærið, þegar
hik kom á konunginn við hina
óvæntu endurfundi, og hvarf í
þröngina, en um leið og hún
sneri á burt, notaði hún sér af
hinu gamalkunna kvennabragði,
að „missa“ vasaklútinn sinn.
Konungurinn tók hann upp og
færði henni.
KONUNGINUM leiddist enn
sem oftar. Hann kvartaði yfir
því við herbergisþjóninn sinn,
Binet, að það væri enginn sem
gæti stytt sér stundir. Binet
minntist á Madame d’Etioles;
sem reyndar var skyld honum.
Hann sagði að hún lifði í ham-
ingjusömu hjónabandi og væri
manni sínum trú. Binet sagðist
H
HEIMILISRITIÐ