Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 49

sem Leila hafði ákveðið að láta
Jessicu sigla sinn sjó. Hún hafði
gert nóg fyrir þá stúlku, fannst
henni.
Það höfðu ekki liðið þrjár
vikur frá því að Leila var flutt
upp á þriðju hæð í tryggingar-
félaginu, þegar hún tók að fá
áhuga á Jessicu. Það var næst-
um ótrúlegt, að nokkur stúlka
nú á tímum skyldi geta verið
svo óframfærin.
Hún byrjaði þegar að draga
Jessicu út úr þeirri múrgirð-
ingu, sem hún hafði lokað sig
inn í. Hún vakti athygli starfs-
fólksins á hinum hlægilegu til-
raunum Jessicu til að rækta
blóm í skítugum glugganum, og
hinum hlægilega vana hennar
að vera alltaf með nefið ofan
í bók, þegar hún borðaði bitann
sinn.
Einu sinni, þegar Leila var á
leið til morgunverðar, greip hún
bókina frá Jessicu. „Hvað er
það, sem þú sekkur þér svona
ofan 1 — hryllingssaga eða
gleðisaga?“ Hún deplaði augun-
um til Monu.
Það var barnabók. Leila lyfti
henni upp í loftið, til að allir
gætu séð hana.
„Mér geðjast vel að bama-
HEIMILISRITIÐ
47