Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 7

í því að koma ekki heim fyrr
en hann væri farinn. Ótal leið-
inlegar hugsanir ásóttu mig, en
ég reyndi að bægja þeim burt
með því að hugsa um skólann,
sem átti að hefjast næsta dag.
En það var eins og þetta mann-
kerti hefði tekið sér bólfestu í
huga mínum, og allra handa
myrkar sýnir létu mig ekki í
friði. Það var dimmt og drunga-
legt, og hver steinn og varða,
sem urðu á vegi mínum tóku
á sig margskonar myndir og
juku á óróleika minn. Þannig
eigraði ég um lengi nætur. Þeg-
ar ég kom heim, var hann far-
inn.
Ég sá hann ekki í nokkra
daga. Skólinn var byjaður. Ég
hafði nóg að starfa. Á kvöldin
leiðrétti ég stíla og undirbjó
kennslu morgundagsins. Ég var
orðinn málkunnugur nokkrum
mönnum. sem borðuðu með
mér. Það voru bókhaldarinn hjá
aðal útgerðarfélagsi þorpsins og
tveir innanbúðarmenn, allt ein-
hleypingar eins og ég. Ég ákvað
að kynnast þeim betur og tók
því boði þeirra fegins hendi, að
verða fjórði maður í L’hombre.
Það var ákveðið að spila heima
hjá hverjum fyrir sig til skiptis,
einu sinni í viku. Ég komst að
raun um, að þetta voru við-
felldnustu menn, sem spiluðu
vel og þrætulaust. Og ég hugði
mér gott til glóðarinnar að afla
mér upplýsinga um Tjarnar-
manninn, eins og ég var farinn
að kalla hann. þegar tilefni gæf-
ist.
Og tækifærið kom fyrr en
mig varði. Það var eitt laugar-
dagskvöld. Við höfðum verið að
spila heima hjá öðrum innan-
búðarmanninum, sem átti
heima utan við þorpið. Það var
orðið áliðið nætur, þegar við
héldum hemleiðis. Ég varð
samferða bókhaldaranum, sem
var nágranni minn. Það var
stillilogn og tunglsljós, frábær-
lega fögur nótt. Enginn á ferli.
Við gengum hægt og röbbuðum
um heima og geima. Einkum
snérist tal okkar um stjórnmál.
Við vorum ekki á eitt sáttir.
Það var kominn hiti í samræð-
urnar, þegar við sáum Tjarnar-
manninn. Við sáum hann sam-
tímis, þar sem hann hímdi und-
ir húsvegg hinum megin göt-
unnar. Tal okkar féll skyndi-
lega niður. Ég leit á förunaut
minn, en gat ekki séð nein svip-
brigði á andliti hans, svo ég
spurði hann hvaða maður þetta
væri — ég hefði veitt því eftir-
tekt, að hann væri all undar-
legur í háttum sínum. Hann
stæði til dæmis oft tímunum
saman á tjarnarbakkanum, eink-
anlega á kvöldin.
„Það er hann Valdi, vesalinj-
%
HEnvrTLISRITl*