Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 43

Maður var kominn inn með
vatnsfötu í hendi, og eftir hon-
um kom annar með sína fötuna
í hvorri hendi.
Föturnar voru látnar við hlið-
ina á tréhestinum.
Fyrri maðurinn hafði tréausu
með löngu skapti í annarri hendi
og rétti svartklædda manninum
hana.
Svo nálgaðist einn af böðlun-
um með hlut, sem jafnvel í
draumnum kom mér kunnug-
lega fyrir sjónir — ég hafði séð
þennan hlut áður, já, það' var —
leðurtrektin. Með hræðilegri ein-
beittni stakk hann trektinni í. . .
Nei, nú þoldi ég ekki meira.
Hárin risu á höfði mér af skelf-
ingu. Eg engdist, barðist við að
losa hlekki svefnsins og tókst
það — með háu ópi sneri ég aft-
ur til jarðlífsins, þar sem ég lá,
skjálfandi af hræðslu í stóra
bókasalnum, þar sem tunglið
varpaði geislum inn um háa
bogagluggann á þilið' andspænis
mér.
O, hversu feginn var ég ekki
að vera snúinn aftur til minnar
eigin aldar, burt frá þessari mið-
aldahvelfingu.
Ég settist upp á bekknum, og
hafði enn ekki áttað mig til fulls.
Að hugsa sér, að slíkir atburð-
ir skuli nokkru sinna hafa gerzt.
Var þetta tómt draumarugl, eða
var eitthvað hæft í þessu, eitt-
hvað, sem gerzt hafði á löngu
liðnum, dimmum dögum sög-
unnar?
Það hamraði í höfði mér, ég
varð að grípa um það báðum
höndum.
Og svo fannst mér allt í einu
hjartað stöðvast í brjósti mér, ég
gat ekki einu sinni æpt, svo ótta-
sleginn varð ég. Einhver nálg-
aðist mig —.
Þannig getur farið, þegar mað-
ur er kominn úr andlegu jafn-
vægi, þá getur maður hvorki
hugsað né ályktað'; ég gat ekk-
ert nema starað á svörtu veruna,
sem nálgaðist.
Og svo hvarf allur ótt.inn í
einu vetfangi. Það var Dacre.
En hann virtist næstum eins
skelkaður og ég.
„Varst það þú? Drottinn
minn, hvað gekk eiginlega á?“
spurði hann áhyggjufullur.
„Ó, Dacre, en hvað ég er feg-
inn, að þú skyldir koma. Það var
eins og í helvíti — skelfilegt".
„Það varst þá þú, sem æptir?“
„Já, það held ég“.
„Það' glumdi um allt húsið,
allt fólkið er dauðhrætt“.
Hann kveikti á lampanum.
„Hvað er að sjá þetta? Þú ert
náfölur, rétt eins og þú hefðir
séð draug“.
„Eða það, sem verra var“.
„Leðurtrektin hefur þá haft
sín áhrif?“
HEIMILISRITIÐ
41