Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 60
gerðir Peter Merrifíeld ógæfusaman, og
að ég skyldi vinna ást þína og fótum-
troða liana síðan sem hvern annan þýð-
ingarlausan hlut. Þú gortaðir af því,
að þú skyldir aldrei að eilífu verða ást-
fangin af mér og myndir aldrei viður-
kenna að þú værir sigruð. En í nótt
sögðu kossar þínir, svo að ekki verður
um vilzt, að þú elskar mig. Þrátt fyrir
allt þitt daður, hefurðu lent í þínu eig-
in neti. En nú geturðu komið til mín.
Hef ég útskýrt kringumstæðurnar nógu
greinilega fyrir þér, eða óskar þú eftir
útlistun á þessu? Ef til vill ferðu nú
smám saman að skilja, hvað Peter
Merrified og önnur fórnarlömb þín hafa
orðið að þola“.
Joan náfölnaði. Henni fannst sem
hjarta sitt hætti að slá, er hún hlust-
aði á þessi miskunnarlausu orð, sem
voru töluð með fullkomlega rólegri
röddu.
„Það — það þýðir með öðrum orð-
um, að þú hefur eyðilagt líf mitt vit-
andi vits?“ spurði hún með titrandi
röddu. „Ástarjátningar þínar voru lyg-
ar, og brúðkaupsveizla villimannanna
var, þegar allt kemur til alls, engin
vígsla — ekki einu sinni í augum hinna
innfæddu?"
„Jú, jú, ég fullvissa þig um, að sam-
kvæmt þeirra áljti crtu lögleg kona mín,
þótt kunningjarnir heima hjá þér munu
cf til vill í hæsta lagi líta á þig sem
ástmey mína, þegar þeir frétta að þú
býrð hér í húsi mínu“, svaraði Hilary,
um leið og hann kastaði frá sér sígar-
ettunni og fékk sér nýja. „Sem betur
fer má maður eiga meira en eina konu
liér á Muava, svo þú skilur, að þú verð-
ur að gera þér far um að vera mér til
geðs og reyna að láta mig hafa áhuga
á þér, nqma þú viljir eiga á hættu að
fá keppinaut hér á heimilið. Það er nú
til dæmis Rena. Hún myndi verða mjög
hreykin af að verða konan mín, já,
meira að segja án nokkurrar hjóna-
vígslu. Rena er bara snotur stúlka, þótt
ég efist um að búningur þinn færi henni
eins vel og þér. Og líklega færu gömlu
fötin þín henni ekki betur. Annars gaf
ég henni þau í morgun. Jæja, við'sjá-
um nú til. Það er í rauninni afleitt að
þú skulir ekki fá keppinaut við þitt
hæfi. Hverjum skyldi detta í hug, að
hin fagra Joan Allison, sem hefur kram-
ið svo mörg hjörtu, þyrfti ef til vill að
keppa við svertingjastúlku um hylli
herra síns og húsbónda? Mér er alls
ekki óljúft að hugsa til þess. Það var
kannske vitleysa af mér að gefa þér
þessi föt. Þú myndir vafalaust vekja
meiri hrifningu í engu nema einu stutt-
pilsi úr svartri baðmull og með perlu-
festi um hálsinn".
Hann hló, cins og hann skemmti sér
við þessa hugmynd, blés frá sér sígar-
ettureyk, teygði geispandi úr sér í
stólnum og virtist í bezta skapi. Hann
leit ekki einu sinni á Joan, sem stóð
cins og stirðnuð, og hélt höndunum um
stólbak, svo að hnúarnir hvítnuðu. Hún
var náföl í andliti og augun voru gal-
opin og starandi.
Þetta hlaut ... þetta gat ekki verið
annað en martröð. Það gat ekki verið
raunveruleiki, að maðurinn, sem hún
elskaði, hallaði sér þarna afturábak og
talaði svona ruddalega og dónalega við
hana og með svona fullkominni fyrir-
litningu. Þögn hennar kom Hilary til
að líta við. og horfa á hana.
58
HEIMILISRITIÐ