Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 35

hefurðu það þá, bölvaður! Þyk-
ist vera að fiska! Hafðu þetta!
Letinginn þinn! Svínið þitt! Þú
eyðir síðasta eyrinum í vín!
Hafðu þetta, og þetta, og þetta!“
Matthías, sem þótti auðmýkj-
andi að láta fara svona með sig
í augsýn kvennanna, sneri sér
rösklega að Mörtu og tautaði:
„Nú er nóg korrjið." Að svo
mæltu þreif hann til konu sinn-
ar og fleygði henni út í vatnið.
Svo kveikti hann sér rólega í
pípunni, settist aftur og horfði
kæruleysislega á Mörtu berjast
um í vatninu.
Þegar Marta hafði farið tvisv-
ar í kaf, baðaði hún út höndun-
um og sökk — hræðilega þögul.
Og hún hélt um stóran stein.
Nú var hugrekki Matthíasar
á þrotum. Hann stóð skjálfandi
á fætur, teygaði flöskuna í botn
og henti sér út í vatnið.
NOKKRAR ALDIR liðu. Svo
var það einn fagran sumardag
fyrir stuttu síðan, að málarinn
Vosdukhov og skáldið Klunin
voru að baða sig í vatninu og
settust á bakkann. „Mér þætti
gaman að vita,“ sagði Vosduk-
hov upp úr þurru, „hvort ekki
muni vera einhver þjóðsaga
bundin við þetta vatn.“
Klunin leit á félaga sinn. „Jú,
það er nú einmitt tilfellið,"
svaraði hann og stundi lágt.
„Kynleg og skáldleg þjóðsaga.
Eitt sinn, löngu fyrir manna
minni, stóð lítið þorp hérna á
vatnsbakkanum. Og þar átti
heima ung og fögur stúlka. Hún
hét, að ég held, Marta. Hún var
svo aðdáanleg, að allir fengu
ást á henni, sem sáu hana, en
hún leit ekki við neinum, nema
hinum unga og ástfangna eigin-
manni sínum, Matthíasi.
Smátt og smátt fór Marta hin
fagra að veita því athygli, að
Matthías var farinn að verða
HEIMILISRITIÐ
33