Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 23

berginu og held hurðinni í
hálfa gátt — rétt nóg til að ég
geti skotið yður, ef þér ljóstið
upp um mig með orði eða lát-
bragði. Og þegar hún kemur
til að ræsta —Hann leit
snöggt umhverfis sig í herberg-
inu. „Hvað er í þessum skáp?“
Lucille svaraði ekki. Hann sneri
ofurlítið upp á úlnliðinn á
henni. „Hvað er í skápnum?11
„Ég hef ekki aðgætt það.“
Hann sleppti henni og gekk
hratt að skápnum. Það var stór
klæðaskápur. Hann kom til
hennar aftur.
„Já, hann nægir mér. Ég get
falið mig þar. Og vogið ekki
að láta hana opna hann! Seg-
ið henni, að þér óskið ekki að
nota hann. Og á kvöldin getið
þér afklætt yður í baðherberg-
inu. Og þó, hví þá það? Þér
hafið svo oft afklætt yður fyrir
augum miljóna manna, svo þér
þurfið varla að vera feimin þó
ég sé nærstaddur. Þér sofið í
rúminu, ég legg mig hérna á
legubekkinn. Ég kemst ekki hjá
að heyra það, ef þér reynið að
læðast fram úr til að hringja
að næturlagi. Og ég skýt yður
með köldu blóði, alveg á sama
hátt og þér mynduð ljósta upp
um mig með köldu blóði, ef
þér sæuð yður færi!“
Hann þagnaði, hún leit á ná-
fölt, afmyndað andlit hans og
skammbyssuna, sem ekki var
þumlung frá henni. Hún gerði
sér far um að leyna óttanum,
sem fyllti augu hennar.
„Á þennan hátt er það hægt,“
bætti hann við. „Ef eitthvað ó-
vænt skyldi bera að höndum,
verð ég að grípa til þeirra ráða,
sem mér koma í hug. Eftir mið-
nætti, þegar fjórir sólarhringar
euu liðnir, förum við nærri
Hampshireströndinni, tæplega
hálfa sjómílu frá landi. Þá
stekk ég fyrir borð, þér neyð-
izt til að eftirláta mér björgun-
arbeltið yðar.“
Hún varð gripin ofsalegri
bræði, sem hún gat ekki bælt
niður. Hún beygði sig nær hon-
um.
„Óþokki! ... Viðbjóðslegi ó-
þokki! ... Þetta skal verða yð-
ur dýrt! Gætið yðar! Það getur
verið, að þér gætið yðar ekki
eitt andartak, og meira þarf
ekki til ...“
Hann leit snöggt á hana, hissa
á þessum ofsa. Svo yppti hann
öxlum.
Á FJÓRÐU nótt ferðarinnar
lá Lucille í rúmi sínu og hafði
auga með fosfórvísunum á úr-
inu sínu. Klukkan var eitt. Það
voru tveir tímar þar til Pete
ætlaði að leggja af stað í sund-
ferð sína. Hún gægðist yfir á
legubekkinn, þar sem hann lá
HEIMILISRITIÐ
21