Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 36

þungt hugsandi og viðutan, og
að svo virtist sem ást hans á
heilum dögunum einn uppi á
heilum dögunum einn upp á
Djöflakletti, eyðilegum og öm-
urlegum stað, þar sem allir aðr-
ir forðuðust að koma. Og að lok-
um gat Marta ekki afborið þetta
lengur.
Eitt kvöldið fylgdi hún manni
sínum eftir á laun. Hún sá hann
setjast á stall í berginu, hallast
fram á hendur sér og einblína
niður á vatnið.
Og er hann sat þannig, virtist
koma ólga á yfirborð vatnsins,
þar til í ljós komu nokkur und-
urfögur höfuð á stúlkum. And-
lit þeirra voru fegurri en orð
fá lýst, en hinsvegar höfðu þær
sporð í stað fótleggja.
Þetta varð hinu ástheita
hjarta Mörtu ofraun. Hún hróp-
aði hágrátandi: „Fyrst þú annt
þeim meira en mér, þá ætla ég
að verða ein af þeim og vinna
þannig ást þína aftur.“ Með
þessum orðum kastaði hún sér
fram af berginu ofan í vatnið.
Þá var eins og álagahamur
félli af Matthíasi. Honum varð
ljóst, hvað ^gerzt hafði, æpti
upp yfir sig og stökk á eftir
sinni ástfólgnu konu. En vatnið
tók aftur að ólga og mynda
djúpa öldudali. Vatnadísirnar
fögru hrópuðu: „Við eigum
hann,“ og drógu Matthías niður
í djúpin.“
Klunin hafði lökið sögu sinni
og þagnaði. Vosdukhov mælti
ekki heldur orð. Hann var gagn-
tekinn af ógnþrunginni tign
þjóðsögunnar. endir
EINA BÓNIN HENNAR
„Ég skal gera hvað sem þér viljið til þess að votta ást mína,“ sagði
liann.
„O, það segja allir karlmenn þegar þeir eru að reyna að tala um fyrir
stúlkum,“ sagði hún og stundi við.
„Reynið mig,“ sagði hann ákafur. „Reynið .mig og sjáið hvort ég
stenzt ekki raunina. Heimtið af mér hvað sem er, hversu erfitt sem
mér kann að veitast það, og ég skal gera það.“
„Bara að mér sé óhætt að treysta yður.“
„Reynið mig! Segið mér að gera eitthvað, ég skal sýna yður að ég
geri það.“
„Allt í lagi, ég ætla að biðja yður einnar bónar.“
„Það er gott,“ sagði hann himinlifandi. „Ég skal sannfæra yður um,
hversu óumræðilega heitt ég elska yður. Segið mér bara, hvað ég á að
gera-"
Hún Ieit niður, og það lék ofurlítið bros um fallegar varir hennar.
Svo‘ laut hún að eyra hans og hvíslaði:
„Gifdð yðijr annarri stúlku.“
34
HEIMILISRITIÐ