Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 9

sér illa að elzti sonurinn, sem
hún hafði vænzt stuðnings af
í lífsbaráttunni, skyldi vera
listhneigður. Þegar hann stálp-
aðist, sárlangaði hann til að
læra að mála. Ég hef heyrt
sagt, að hann hafi oft grátið
nóttum saman yfir því, að geta
ekki fengið að læra. Svo rík
listhneigð var honum í blóð
borin. En fátækt heimilisins
svo mikil, að á því voru engin
tök. Og þá var enginn, sem
kærði sig um að rétta
hjálparhönd. Hann tærðist upp,
varð æ einrænni og einrænni,
og þar kom að lokum, að hann
steinhætti að eiga við liti, reif
og brenndi allt, sem hann
hafði gert. Og síðan eigrar hann
hér um þorpið, talar ekki við
nokkurn mann, skiptir sér ekki
af neinum.“
Þegar hann hafði lokið sögu
sinni, gengum við þegjandi um
hrfð. Tunglið óð enn í skýjum,
og draugsleg birtan skein á ó-
reglulega húskofana, sem til að
sjá líktust álfaklettum, og mað-
ur gat ímyndað sér, að huldu-
fólkið kæmi þá og þegar út úr
hömrunum og brygði á leik.
Frásögnin um Tjarnarmanninn
hafði haft mikil áhrif á mig.
Yfir mig var siginn einhver
tregablandinn þungi, svo ég
mátti ekki mæla. Ég þakkaði
því að hamingjunni, þegar ég sá
að við vorum rétt komnir heim,
kvaddi félaga minn og flýtti
mér upp á herbergið mitt. Ég
settist á stól við gluggann, starði
út á tjörnina og hugsaði um
Tjarnarmanninn og það sem ég
hafði heyrt um hann. Ég hafði
ekki séð hann við tjömina
síðan ég gaf mig á tal við hann.
Kannske hafði ég fælt hann
burt. Ég hugsaði um örlög hans
fram eftir nóttu.
Það liðu margir dagar áður
en hann lét sjá sig á tjarnar-
bakkanum, þar til einn dag, að
ég sá hann standa þar einstæð-
ingslegan að vanda. Og ég gat
ekki varizt því enn einu sinni, að
velta því fyrir mér, hvað drægi
hann að þessum polli.
Upp frá þessu hímdi hann þar
á hverju kvöldi, eins og fyrst eft-
ir að ég flutti í þorpið. Og aftur
fór þessi kynlega geðæsing að
gera vart við sig í hvert sinn,
er ég sá hann, hún jókst með
hverjum deginum sem leið, og
þó lét hann mig afskiptalausan.
Ég ýmist dróst að honum eða
óttaðist hann, eða hvort tveggja
í senn. „Hver djöfullinn er að?“
sagði ég við sjálfan mig. Nú er
þó ekki einstæðingsskapnum
fyrir að fara, því ég var búinn
að kynnast mörgu fólki og hafði
nóg að starfa. Ýmsir kunningjar
mínir heimsóttu mig stundum
á kvöldin, og þá sátum við og
HEIMILISRITIÐ
7