Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 38

tálmuda-, kabalista- og töfrarit-
um, sem mörg voru afar sjald-
gæf og verðmæt.
Utlit Dacres eitt saman var
nóg til að sýna, að hinn mikli
áhugi hans á málefnum varðandi
sálarlífið, var fremur runninn af
vísindalegum en trúarlegum rót-
um. Það var ekkert i svip hans,
sem bar vott um meinlætamann,
en hvolflaga hvirfillinn, sem
gnæfði eins og fjallstoppur upp
yfir þunnt vangahárið, bar vott
um mikla íhugunargáfu.
Skapgerð hans var undarlega
samslungin, blendingur góðs og
ills, en hún kemur ekki við sögu
hér, ég ætla einungis að segja
frá þeirri einkennilegu og óskýr-
anlegu reynslu, sem ég varð fyr-
ir, er ég heimsótti hann, snemma
um vorið' árið 1882.
Eg hafði kynnzt Dacre í Eng-
landi og ég hafði lofað að heim-
sækja hann er ég kæmi til París-
ar. Eg bjó utan við borgina, og
þar eð kvöldlestin fór á óhent-
ugum tíma, spurði hann hvort
ég vildi ekki gista um nóttiua.
„Eg hef ekki annað að bjóða
þér“, sagði hann og benti á
breiðan legubekk í stóra salnum,
„en ég vona að vql fari um þig
hérna“.
Þetta var undarlegt svefn-
herbergi, allir hinir háu veggir
voru þaktir bókum í brúnu
bandi, en við'felldnara umhverfi
fyrir bókaorm var vart hægt að
hugsa sér, og enginn ilmur gat
verið geðfelldari en þessi sér-
kennilegi, áleitni daunn af göml-
um bókum.
Eg fullvissaði hann um, að ég
gæti ekki hugsað mér dásamlegri
svefnstað, né umhverfi betur við
mitt liæfi.
„Þó húsbúnaðurinn sé hvorki
þægilegur né samkvæmt nýj-
ustu tízku, er hann þó að
minnsta kosti dýr“, sagði hann
og leit á hillurnar, „ég hef varið
um það bil einni miljón í þá
muni, sem hér eru. Bækur,
skjaldarmerki, útskurð, teppi,
krukkur og líkneski — hér er
varla til sá hlutur, að' hann eigi
sér ekki merkilega sögu, sem
vert væri að segja“.
Við’ sátum sinn hvorum meg-
in við arininn. Vinnuborð lians
stóð hægra megin við hann, og
lampinn breiddi nmhverfis sig
skært, gyllt ljos. A borðinu lágu
ýmsir einkennilegir munir, þar
á meðal stór trekt, eins og not-
uð er, þegar víni er hellt á ámur.
Hún leit út fyrir að vera úr
svörtum viði og látúnslegin á
börmunum.
„Þetta er þó undarlegur forn-
gripur“, sagði ég. „Hvernig
skyldi saga hans vera?“
„Já“, sagði hann, „bara að' ég
vissi það. Ég hef oft spurt sjálf-
an mig þess, en hef ekki fengið
36
HEIMILISRITIÐ