Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 42

skil, en ég sá, að það var sá í
miðið, sem hafði orð fyrir þeim.
Svo gengu þeir hægt út úr hvelf-
ingunni, ásamt þeim með möpp-
urnar.
A sömu stundu komu inn
nokkrir menn í luralegum jökk-
um og ruddalegir útlits. Þeir
fluttu burt tjaldhimininn og
virtust ætla að ryðja alla hvelf-
inguna.
Þegar tjaldið var burtu, sá ég
nokkra einkennilega húsmuni á
bak við það.
Einn líktist rúmi, með sinn
ásinn við hvorn enda með sveif
til að snúa þeim. Þarna stóð líka
einskonar tréhestur. Auk þess
voru fleiri undarlegir hlutir og
fjöldi af reipum, sem léku í
blökkum. Helzt minnti allur
þessi útbúnaður á nýtízku leik-
fimisal.
Þegar búið var að taka til í
salnum, birtist ný persóna á leik-
sviðinu, hár, svartklæddur mað-
ur, með horað, óhugnanlegt and-
lit.
Það fór hrollur um mig, er ég
sá þennan mann. Föt hans gljáðu
öll af feiti og voru þakin blett-
um.
Hann var einkar seinn og
virðulegur í öllum hreyfingum.
Það var eins og hann tæki við
stjórn alls, sem inni var, jafn-
skjótt og liann kom. Þrátt fyrir
sóðalegan búning og ruddalegt
útlit, fann maður að hann var
stjórnandinn hér.
Hann hélt á hönk af grönn-
um kaðli á hægri handleggnum.
Konan virti hann fyrir sér hátt
og lágt með nístandi augnaráði.
Það vottaði fyrir hæðnislegri
þrjózku í svip hennar.
Oðru máli var að gegna um
prestinn.
Andlit hans varð draugslega
fölt, og svitinn rann í dropum
niður hátt, skáhallt emiið. Hann
fórnaði höndum, biðjandi, síðan
ruddist hann sem hálfóður út úr
hvelfingunni.
Nú nálgaðist svartklæddi
maðurinn, tók eina kaðalhönk-
ina og batt saman úlnliði kon-
unnar, sem róleg rétti fram hend-
urnar. Svo þreif hann ruddalega
í handlegginn á henni og leiddi
hana að tréhestinum. Hún var
lögð á hann, upp í loft. Hún
bærði varirnar hratt, og þó ég
heyrði ekkert, vissi ég, að hún
baðst fyrir. Fætur hennar löfðu
sinn hvorum megin við tréhest-
inn, og ég sá, að böðlarnir bundu
um ölda hennar og festu taug-
unum við járnhringa í gólfinu.
Mér varð þungt um hjartað,
er ég leit þennan ískyggilega
undirbúning, og þó var ég svo
bundinn af þeim töfrum, sem
skelfingin lagði á mig að ég gat
ekki litið augunum af þessari
furðulegu sýn.
40
HEIMILISRITIÐ