Heimilisritið - 01.02.1951, Blaðsíða 41

getur orðið merkileg tilraun. Þú
hefur sjálfur næma vitund, sem
er móttækileg fyrir slík áhrif“.
„Eg hef aldrei reynt slíkt á
sjálfum mér“.
„Þá skaltu reyna í nótt. Má
ég biðja þig að gera mér þann
greiða að leggja trektina við
hliðina á koddanum, þegar þú
leggst til svefns?“
Mér fannst þessi bón hans út
í bláinn, en þar eð ég hef sjálfur
áhuga á öllu dularfullu og kyn-
legu, sámþykkti ég að verða við
bón hans, án þess þó að hafa
minnstu trú á skoðunum hans,
né von um að ráðagerð lians
myndi heppriast.
Dacre dró lítið borð að. höfða-
lagi legubekkjarins og lagði
trektina á það.
Við töluðum enn saman dá-
litla stund, en síðan bauð hann
mér góð'a nótt og fór.
ÉG SAT um stund við kuln-
andi arineldinn og hugsaði um
allt hið undarlega, sem ég hafði
hlustað á þetta kvöld, og það,
ef til vill ennþá undarlegTa, sem
ég kynni að eiga í vændum
þessa nótt.
Að lokum háttaði ég og
slöldcti á lampanum. Eftir að
hafa bylt mér lengi, sofnaði ég
loks.
Ég ætla að reyna að lýsa því,
sem mig drevmdi, eða ég sá.
Ekkert, sem borið hefur fyrir
mig í vöku, hefur haft jafn óaf-
máanleg áhrif á mig.
Ég var staddur í vistarveru,
sem leit út fyrir að vera kjall-
arahvelfing undir stórri bygg-
ingu.
Þrír menn með kollvíðar,
svartar hettur og sátu í röð und-
ir rauðleitum tjaldhimni. Andlit
þeirra voru þungbúin og hátíð-
leg.
Til vinstri stóðu tveir menn í
svörtum skikkjum, þeir héldu á
möppum, úttroðnum af skjölum.
Til hægri, andspænis mér, stóð
lítil kona, ljóshærð og með ein-
kennileg, ljósblá augu. Hún var
af æskuskeiði, en þó t æplega
miðaldra. Hún var dálítið hold-
ug og fas hennar bar vott um
stolt og sjálfstraust. Andlitið var
fölt en rólegt. Það var sérkenni-
legt andlit, fallegt en vottaði
fyrir grimmd í munnsvipnum.
Hún var sveipuð víðri, hvítri
skikkju.
Við hUð hennar stóð magur,
mjög ákafur prestur, sem hvísl-
aði öðru hvoru í eyru hennar og
hélt upp róðukrossi fyrir fram-
an augu hennar.
Hún sneri sér ákaft frá kross-
inum og horfði hvasst á hina
þrjá menn, sem ég skildi að voru
dómarar.
Þeir stóðu nú upp og sögðu
eitthvað. Eg heyrði ekki orða
39
HEIMILISRITIÐ