Heimilisritið - 01.12.1951, Qupperneq 12

komizt undan“.
„Hvert ætlar þú að fara?“
„Ég veit það ekki. Það verð
ég að hugsa um seinna“.
„Jæja, þú getur hugsað um
það hérna“, sagði hún þurr á
manninn og opnaði dyr úr eld-
húsinu út í lítinn skúr, sem var
áfastur við' húsið. „Þeir munu
aldrei geta sér þess til, að þú
sért hér, sérstaklega ef ég segi
þeim, að ég hafi ekki séð þig í
kvöld“.
„Þú ert góð kona. Ég veit, að
ég er ekki verður hjálpar þinn-
ar, en kannske ég hefði orðið
annar maður, ef ég hefði átt
aðra eins móður og Tommi“.
Hún sagði ekkert, en lét
dyrnar aftur, og hann var í
myrkri, nema hvað' lítill Ijós-
geisli smaug um eina rifuna í
hurðinni. Gegnum þessa rifu gat
hann séð til hennar, er hún var
að matreiða kvöldverðinn handa
Tomma. Eftir svo sem klukku-
stund mundi Tommi koma heim
frá Ironlatch-búgarðinum, þar
sem hann vann á daginn. Pétur
Croueh treysti því, að hann
mundi ekki spilla góðvild móð-
ur sinnar, því að þeir höfðu ver-
ið vinir, þegar þeir gengn í ung-
lingaskólann í Lamberhurst, og
síðan hafði vinátta þeirra ekki
rofnað, þó að þeir væru ólíkir í
skapi og framferði.
PÉTUll CROUCII kúldraði
sér niður á pokahrúgu, sem var
í einu horninu í skúrnum, og beið
nú átekta, þó að ömurlegt væri
og óyndislegt. Innan úr eldhús-
inu tók að leggja angandi mat-
arþef, og Pétur vonaði, að hús-
móðirin mundi ekki setja hann
hjá við kvöldverðinn, þegar
Tommi væri kominn heim, því
að hann var soltinn og átti
langa göngu fram undan.
Það seig á hann nokkurs kon-
ar magnleysismók, og þá komu
endurminningarnar um atburði
síð'ustu tveggja klukkustunda
fram í erfiðum draumum, en svo
hrökk hann upp við fótatak á
veginum.
Um stund barðist hjartað ótt
og títt i brjósti hans, og hann
stóð á öndinni. Þetta mundu
vera varðmennirnir. Þeir höfðu
auðvitað gizkað á, hvar hann
væri — hjá Maríu Adis, móður
einkavinar hans. Iíann hafði
verið flón að koma hingað'. Það
lá við, að hann missti alla stjórn
á sér. Hann hrökk út í horn
skjálfandi og hálf-kjökrandi. En
fótatakið barst fram hjá. Hann
heyrði það hverfa út í frost-
kyrrðina. Þeir, sem þarna voru
á ferð, hægðu ekki einu sinni á
sér móts við dyrnar. Bráðlega
leit húsfreyjan inn í skúrinn.
„Þetta voru þeir“, sagði hún.
„Hópur frá kastalanum. Ég sá
10
HEIMILISRITIÐ