Heimilisritið - 01.10.1954, Qupperneq 13

ekki einasta hefur maetur á
fólki, heldur sýnir það einnig í
viðmóti sínu. Móðir mín var vön
að hafa gjöf handa hverjum
gesti — bæði bömum og full-
orðnum — hversu stutt sem
heimsóknin var. Hún sagði:
„Þetta er einungis til að þakka
þér komuna. Það gladdi okkur,
og við vonum þú komir sem
fyrst aftur.“
Við höfðum ekki ráð á merki-
legum gjöfum, svo þetta voru
einungis smávægilegir hlutir, á-
vextir eða blóm úr garðinum.
Verðmæti gjafarinnar skipti
minnstu máli, heldur sá vottur
um gestrisni og vinsemd, er hún
táknaði. Það er slíkt hugarþel,
sem þarf til að halda velheppn-
að samkvæmi, svo gestirnir finni
ótvírætt, að þeir séu í raun og
veru mjög velkomnir. *
BALDUR ÓSKARSSON:
haust 1®
þoS byrjaSi með landsynningsrigningu í september
störin á óslegna stykkinu báraSist í vindinum
°g kýrnar á túninu s\utu upp kryPPu við lambhúsvegginn
ejtir mánaSamótin stytti upp og sólin skein aftur
þann 7. sþar bóndinn heytorf og þa\ti síÓustu útheysþaplana i garSi
teigurinn stó<5 auður og heylaus einsog útspýtt sþinn á fjóshurS
sem allir hafa gleymt
frostnœturnar k.oma meS heiÖríkju vi& ktíartelaskiptin
dóttirin á bœnum sem er ófrísk eftir kauPamann ur sveitinni
brýtur á morgnana tsinn af brunnvatninu
á kv°ldin er túniS þakið gráum vefum
skrokkurmn aí ánni sem drapst úr garnaveiki í sumar
liggur stífur rrteS kfoppaðar granir
hrafnarnir gceða sér á gori
blárauðar Iyngbrekkur onda út minningu sumarsins
en langhœrð stóðhross eygja /jaWan vetur
OKTÓBER, 1954
11