Heimilisritið - 01.10.1954, Síða 14

Af ást til
Katalínu
Sögukprn ejtir
G eorges Vidal
Juan var aðeins ungling-
ur, en ástin gerði hann
ölvaðan. Og þegar á
reyndi fyrir alvöru, var
hún takmarkalaus. . ■ .
/ hvert skipti, sem Pascual fór að heiman,
kom Alvaro til hennar á næturþeli.
„ÉG VEIT, hvað þú hugsar,“
sagði Katalína byrst. „Það er
ekki fallegt.“
Juan fann, að hann roðnaði, og
niðurlútur tók hann að virða fyr-
ir sér skóna sína.
„Þú ert ekki nema bam enn-
þá,“ hélt unga konan áfram. „Þú
ættir að skammast þín.“
Hann leit upp og andmælti,
rjóður í andliti:
„Ég er ekkert bam, senora, og
ef þú gætir lesið í hjarta mér
Ct
Hlátur Katalínu var hvellur í
molluheitu loftinu.
„Það gætir þú reynt að telja
einhverjum trú um á þínum eig-
in aldri, en ekki mér, sem sá þig
fæðast. Þú ert sextán ára, Juan,
ég var fermd árið, sem þú fædd-
ist.“
„Ég elska þig,“ hélt hann á-
fram, dapurri röddu.
„Karlmönnum er alltof hætt
við að blanda saman ást og
lostafullri þrá,“ sagði dona Kata-
lína rólega.
„Ég bæði þrái þig og elska.“
Þegar hann ætlaði að taka ut-
an um hana, sneri hún sig af
honum og skauzt undan.
„Þú veizt, að maðurinn minn
kemur heim á morgun,“ sagði
hún þurrlega. „Ef þú vilt, að ég
láti reka þig burt af plantekr-
urtni, þá geturðu haldið svona
áfram . . .“
Hann fölnaði og gekk burt,
aumkunarlegur á svip.
ÁSTARSORGIR geta sem
bezt fengið hálfvaxinn pilt til að
12
HEIMILISRITIÐ