Heimilisritið - 01.10.1954, Blaðsíða 15

svipta sig lífinu. En þær fá hann
aldrei til að svipta sig svefni.
Þessa nótt átti Juan Perez afar
bágt með að vakna, þegar faðir
hans, sem var ráðsmaður á
plantekru Pascual Ortegas,
hristi hann óþyrmilega.
,.A fætur, Juan. Þú verður að
fara til Santiago."
„Hvað er nú?“
„Flýttu þér, ormurinn þinn,“
sagði faðir hans óþolinmóður,
„don Pascual hefur verið drep-
inn.“
Juan spratt ringlaður fram úr
rúminu'.
, Já, en don Pascual er ekki
heima.“
,.Hann kom heim um mið-
nætti. Það hefur einhver skotið
hann.“
Ðrengurinn fylgdist með föð-
ur sínum fram í eldhúsið, þar
sem kvenfólkið malaði í mikilli
æsíngu.
„Ég hitaði handa þér kaffi,
Juanito,“ sagði móðir hans.
Hann tók bollann, en ýtti frá
sér maískökunni.
„Hver gerði það?“ spurði hann.
„Dona Katalína álítur, að
maðurinn hafi verið drepinn af
flakkara. En það eru engir flakk-
arar hér um slóðir. . . . Nú, en
það kemur okkur ekki við. Ég
söðla hest handa þér, meðan þú
drekkur kaffið, og svo verðurðu
að fara og tilkynna lögreglunní
í Santiago þetta.“
Kvenfólkið masaði af öllum
mætti. Þær voru æstar, en alls
ekkert sorgmæddar. Enginn sá
eftir húsbóndanum. Hann var
harðdrægur og vanstilltur og
harmaði það mest, að sá tími.
var liðinn, er húsbændurnir
leyfðu sér að berja vinnufólkið.
Juan drakk kaffið sitt annars-
hugar. Hvað hann snertir, fanni
hann til óendanlegs léttis af að'
vita don Pascual dauðan, hann
hafði bæði hatað hann sem hús-
bónda, og einkum sem eigin-
mann Katalínu.
LÖGREGLUMENNIRNIR, er
komu frá Santiago, lokuðu sig.
inni ásamt donu Katalínu, eftir
að hafa skoðað líkið nákvæm-
lega.
Það ríkti sunnudagsró á plant-
ekrunni, því fólkið fór ekki á
akrana, en slóraði í skálum sín-
um og ræddi um drápið.
Reyndar heyrðu vinnustúlkur
Katalínu slitur af háværu sam-
talinu, sem húsmóðir þeirra átti
við lögreglumennina. Það vitn-
aðist brátt, að lögreglan festi
ekki trúnað á tilgátuna um
flakkara. Eftir rannsókn sína,
og ef til vill einkum vegna þess
ósamkomulags, sem þeir vissu
að lengi hafði verið milli hjón-
OKTÓBER, 1954
13