Heimilisritið - 01.10.1954, Blaðsíða 22

hverju hringirðu ekki á þernuna
og pantar morgunverð? Ég vil fá
stórt glas af appelsínusafa,
steikt egg, ristað brauð og kaffi.“
Jónatan teygði sig yfir á nátt-
borðið, og tók símann. Um leið
og hann lyfti tækinu, heyrðu
þau tilbreytingarlausan sóninn.
„Því miður,“ sagði hann, bjall-
an gerir verkfall."
Anna hnipraði sig saman og
lokaði augunum. „Ég geri líka
verkfall,“ sagði hún. „Ég held
ég liggi í rúminu í allan dag.“
Jónatan kyssti hana á hnakk-
ann.
„Amen!“ sagði hann.
Og svo heyrðu þau Mike litla,
tveggja ára snáða, koma tipl-
andi berfættan eftir gólfinu.
Hann stóð í dyrunum í blárönd-
óttum náttfötum. Hann geispaði
og teygði sig. „Hó, tími til að
fara á fætur,“ sagði hann.
„Hvernig veiztu það?“ spurði
Jónatan. „Þú þekkir ekki á
klukku. Farðu í rúmið aftur.“
Og svo bætti hann við: „Og í
þúsundasta sinni: Hó, segir mað-
ur við kindur en ekki foreldra
sína!“
„Ég er svangur,“ sagði Mike.
NÚ VAR leiknum lokið. Það
var aftur sunnudagsmorgun. Það
var ekkert hótel, engin þema og
engin bjalla, sem gerði verkfall.
Þau lágu í sínu eigin svefnher-
bergi með rósóttum gluggatjöld-
unum og upplituðu gólfteppi.
Þau voru Anna og Jónatan Karl-
by, sem bjuggu í húsinu á horn-
inu á Fairview-stræti. Hún var
ekki filmstjarna, og hann hafði
aldrei átt aðra konu. Daglegt líf
þeirra var svipað og hundruða
annarra ungra hjóna, sem bjuggu
í Hartmoor, hálftíma járnbraut-
arferð frá Grand Central járn-
brautarstöðinni. En kraftaverkið
hélzt stöðugt. Þegar Anna gift-
ist Jónatan, hafði hann sagt:
„Hjónaband okkar skal verða
kraftaverk. Við skulum ekki
verða eins og annað fólk. Við
skulum hafa það skemmtilegt.“
Sjö ár voru liðin. Tvö krafta-
verk höfðu gerzt. Þau höfðu
það ennþá skemmtilegt, og þau
áttu Mike.
Og nú voru aðeins tveir dag-
ar þangað til þriðja kraftaverk-
ið átti að ske. Á þriðjudaginn
átti hin langþráða ráðskona að
koma til þeirra.
ÞAU höfðu rætt um að fá
ráðskonu, alveg frá því að Mike
fæddist. Oftast var það, þegar
þau stóðu 1 eldhúsinu og þvoðu
upp eftir kvöldverðinn.
„Þú ert alltof falleg til að þvo
UPP>“ var Jónatan vanur að
segja.
20
HEIMILISRITIÐ