Heimilisritið - 01.10.1954, Síða 50

Hvað gat ég gert? Og þegar
allt kom til alls, var þetta vissu-
lega prófraun á ást mína til
Neils, að vernda konu hans frá
frekari harmi. Svo ég sagði:
„Beth, farðu út með börnin 1
nokkra klukkutíma. Það er betra
fyrir þig að vera ekki viðstödd."
Og ég tók fatnaðinn til. Mig
langaði að gráta burt sorg mína,
en ég gat það ekki. Sorgin var
of djúp.
Það var lokað umslag áritað
til Önnu Wingham í jakkavasa
hans. Ég hætti, undrandi — það
var skrift Neils. Ég varð furðu
lostin. Auðvitað ætlaði ég ekki
að opna það; það var ófrímerkt,
og ég ætlaði að fá Önnu það,
næst, er ég sæi hana. En ég var
hissa — hvað gat Neil verið að
skrifa Önnu? Ég varð að vita
það. Ég ákvað að opna það. Ég
hafði enga afsökun, nema þá, að
ef hann minntist á mig, vildi
ég vita það. Auk þess var þetta
ekki beinlínis að opna póst . . .
og máske myndi Anna ekki sjá
það. Skrýtið hve margar afsak-
anir maður getur hugsað upp
til að láta rangt sýnast rétt.
Svo ég opnaði bréfið. Betur
að einhver hefði aftrað mér!
Það var bréf, sem Neil hafði
skrifað daginn áður en hann dó.
Og ávarpið var: „Elsku Anna.“
Ég las áfram, og það var sem
blóðið kólnaði í æðum mér.
„Mig langar að hitta þig á
föstudagskvöldið, ástin mín. Ég
kem á venjulegan stað. Ef ég
verð ekki kominn klukkan níu,
þá bíddu mín. Þú veizt, að ég er
í vandræðum með að losna við
Marge. Hún hefur hangið á mér
eins og blóðsuga undanfarið. Sé
þig bráðum. Sæl, ástin mín.
Neil.“
Þetta var allt og sumt. Og það
var nóg.
í leiðslu hélt ég áfram að taka
til fatnaðinn og leggja hann nið-
ur í kassa. Ég setti hann út á
dyraþrepið svo herfólkið gæti
sótt hann. Ég fór, áður en Beth
kom.
Ég verð að halda áfram, reyna
að bæta mig fyrir Steve. Ég verð
að horfa framan í fólk, Beth og
Önnu, vinkonu mína, sem gerði
mér ekki annað en það, sem ég
hafði gert annarri konu. Hvernig
gat ég hafa verið slíkur heimsk-
ingi? „Okkar mikla ást“ — „okk-
ar órjúfandi band!“ Hversu mik-
ið getur maður lagt á hjarta sitt,
og náð sér þó?
Við trúum því ávallt, að ,.ást
okkar sé öðruvísi". En það er
engin ást „öðruvísi“, þegar hún
er stolin. Hún er öll eins — ó-
hrein og einskis virði. ;i:

48
HEIMILISRITIÐ