Heimilisritið - 01.10.1954, Qupperneq 59

•r
Dauðinn leikur undir
Framhaldssaga eftir J O H N D O W
(Linda œtlar að skilja við Wayne og
giftast Tom Patridge, sem er gestnr á
snmarbýli hennar. Um nóttina hafa ver-
iS framin tvö morS — á Daisy, vinkonn
Waynes, og ókunnum karlmanni. ViS
sögu koma einnig Eddi litli hálfbróSir
Waynes, frú Taylor móSir þeirra, fósef-
ína ráSskona og Jói bílstjóri).
„Eg kem að því,“ lofaði Jósefína.
„Þegar ég fann hv'ergi kjólinn, fór ég
að gá að Edda. Hann var hvergi finnan-
legur. Þegar eitthvað hverfur hérna á
heimilinu, er óhætt að veðja sínum síð-
asta eyri um, að það cr Eddi, sem vald-
ur er að hvarfinu. Þcgar ég fann hann
ekki, lejtaði ég að honum í krufnings-
kompunni hans. Hann var þar ekki, en
ég fann þar kjólinn minn. Og reynið
þið ckki að telja mér trú um, að það
sé nokkur annar en litli ormurinn, sem
hefði farið að færa þcnnan skítuga karl
í fína kjólinn minn."
Jóseffna leit út, eins og hún væri vís
til að snúa Edda úr hálsliðnum óðara
og hún næði í hann. Ég var ekki hrædd-
ur, en ég óttaðist samt á einhvern hátt,
að Jósefína léti raunverulega verða af
því fyrr eða síðar, að gera drengnum
meira cn lítið mein.
„En Jósefína,“ sagði ég. „Hvernig í
ósköpunum hefði strákurinn átt að ná
í kjólinn yðar?“
„O, ætli hann hefði ekki eins vel
komizt upp á loft eins og hver annar,“
sagði hún. „Ég geymi alla kjólana mína
OKTÓBER, 1954
í koffortinu, þegar ég nota þá ekki. Með
mölkúlum,“ bætti hún við.
„Nú, þannig.“
,,Já,“ sagði hún. „Og það sem meira
er — hann var ekki í neinu innan und-
ir.“
„Hver?“
„Myrti maðurinn. Ekki í nokkurri ..
spjör.“
„Þér' hafið vonandi ekkj sncrt við
honum?“
„Auðvitað gerði ég það.“ Jósefína
virtist gröm yfir spurningu minni. „Þér
haldið víst ekki, að ég hafi viljað láta
þennan óþvcrralcga karl liggja f kjóln-
um mínum?“
Ég sagðist ekki halda, að lögrcglunni
mvndi gcðjast að því.
Hún fussaði. „Hvaða lögreglu?“
Ég gaf henni skýringu á því.
„Því trúi ég ckki. Ég trúi því ekki,
að ormurinn litli hefði farið að hringja
á lögregluna, jafnvel þótt honum hefði
tekizt að gera við símalciðslurnar. Sím-
uðuð pér líka til lögreglunnar?“ spurði
hún.
Ég hristi höfuðið, en sagði, að sím-
ínn væri kominn aftur í lag.
„Þá er ekki seinna vænna, að þér
hringið til lögreglunnar," sagði hún.
„Við sitjum hérna bara og höfumst
ekkert að, þó að tvö lík séu í húsinu.
það er tæplega viðeigandi, Patridge."
„Þá skulum við koma aftur inn,“
sagði ég.
Mér leið skolli ónotalcga þessa stund-
57