Heimilisritið - 01.10.1954, Qupperneq 62

og þó hcf ég aldrei svelt mig. Ég borð-
aði það, sem mig langaði í. Ég var líka
ck'ki alltaf að hugsa um sjálfa mig. Og
nú cr ég ekki hrædd við að deyja. Lát-
ið þið mig bara fá tangarhald á háls-
inum á þcssu ólánspcði. Bara í eitt ein-
asta skipti, þá skuluð þið aldcilis fá að
sjá. Og ég skal taka afleiðingunum. Ég
cr hvergi smeyk. Ég segi alltaf: Skiljið
hafrana frá hveitinu."
„Mér þykir týra!“ varð mér að orði.
„Já,“ sagði hún. Hún var að tala sig
upp í slíka æsingu, að okkur Lindu var
hætt að standa á sama. Hún spennti
hendur á lendum, þandi út brjóstið og
starði, ckki á okkur, en beint upp í
himininn.
Andartak var ég sannfærður um, að
Jósefína væri ekki mcð réttu ráði. Ég
hafði enga hugmynd um, hvernig Lindu
væri innan brjósts, en ég fann, að hönd
hennar, sem þrýsti handlegg minn, var
ísköld.
„Jóscfírva," sagði ég, og það lá við
að ég væri hræddur við að tala við hana;
það var eins og hún væri í transi. Hún
hafði ckki talað lengi, augun voru
klemmd aftur, og hún andaði mjög
þungt................. ;
„Jóscfína," reyndi ég að scgja aftur.
Hún opnaði augun aftur.
„Já,“ sagði hún. Röddin var dauf, og
hún lcit hálfundrandi á mig, eins og
hún þekkti mig ckki.
Hún brosti bjánalega.
„Ég hcld bczt væri að ég setjist,“
sagði hún, en hún settist ekki; hún
hneig niður í hávaxið grasið, velti sér
á hliðina og fór að kjökra, táralaust, en
með þungum ckka, scm gagntók okk-
ur.
Linda hafði sleppt handleggnum á
mér og neri nú saman höndum. Ég
lagði handlegginn utan um hana og
gældi dálítið við hana.
„Hcyrðu," sagði ég. „Eigum við ckki
að fara afmr inn? Eiginlega hefði ég
átt að hringja í lögregluna sjálfur. Það
var hcimska að trcysta á Edda. Kann
að vera að Jósefína hafi rétt fyrir sér,
þó að ég sé ekki alveg klár á henni.
Hcfur hún nokkurn tíma hegðað sér
svona fyrr?“
Linda hnsti höfuðið.
„Við gemm ckki látið hana liggja
hérna svona," sagði hún.
„Hvað eigum við að gcra við hana?“
spurði ég ráðviltur.
Jósefína hreyfði sig, opnaði augun.
„Það er ekkcrt að mér,“ sagði hún.
„Farið þið bara bæði inn í húsið. Þetta
er bara citt af mínum tilfellum."
Hún virtist vera alveg eins heilbrigð
Ö D
og fyrir kortéri.
Við biðum ekki eftir að hún cndur-
tæki hvatninguna, en fórum. Þegar við
vorum kornin svo langt, að hún gat
ckki hcyrt til okkar, spurði ég Lindu,
hvaða álit hún hcfði á síðustu sviðs-
setningunni, sem við höfðum orðið vott-
ar að.
„Jóscfína hcfur alltaf verið hálfgild-
ings leikkona," sagði Linda.
„Nei, ég á við álit hennar á gjörðum
Edda og móður hans,“ sagði ég.
Linda svaraði ekki. Ég hafði það á
tilfinningunni, að hún vildi helzt ekki
ræða þessa spurningu, cn mér fannst
við vera hrcint og beina nauðbeygð til
þess.
„Hcldur þú, að hún hafi einhverja
hönd í bagga mcð þessu og sé nú að
reyna að breiða yfir sjálfa sig?“ spurði
éS- .
Linda svaraði ekki enn.
Við gengum áfram, en ég talaði ekki
meira. Ályktanir Jósefínu virmst vera
rökfræðilega réttar, ckki sízt að því er
snerti símskeytið og ótta frú Taylors
við að missa möguleikana á því að geta
60
HEIMILISRITIÐ