Heimilisritið - 01.10.1954, Síða 65

ur hcnnar skulfu ekki vitund, ég vissi
að hún var hvergi hrædd. Hún stakk
púðurdósinni í vasann, gekk rólega
framhjá Wayne og kom til mín og bað
mig um sígarettu. Hún saug að sér
rcykinn nokkmm sinnum, áður en liún
talaði aftur.
„Eg ætla niður að tjörri með Wayne,“
sagði hún.
„Ég skildi hvað lá á bak við orð
hennar og hvaða merkingu hún vildi
að ég legði í þau. Þar gat hún verið ör-
ugg unt að við heyrðum engin orðaskil
og samt gæti ég séð allt sent fram færi,
ef á aðstoð minm þyrfti að halda.
Hiín brosti til mín, sneri sér við og
fór.
Waync fór á cftir henni.
Ég sá þau ganga yfir grasflötina.
Þau gcngu ckki hlið við hlið, en Linda
gckk nokkrum skrefum á undan Wayne,
hnarreist óg stolt, en hann læðupokaðist
á eftir henni. Þegar þau koniu að tjörn-
inni, settist Linda á steinbrúnina, sem
var umhverfis hana. Wayne stóð óupp-
litsdjarfur frammi fyrir henni, settist svo
allt ! cinu í grasið. Ég sá það á handa-
og höfuðhreyfingum hans, að hann var
farinn að tala og bar ört á.
„Ætlarðu ekki að hringja í lögguna?“
spurði Éddi.
„O—ju.
„Á hvað ertu þá að glápa?“
„Ég cr ekkcrt að glápa?“
„Hann gcrir sko ekkert af sér,“ sagði
Eddi. „Verui bara róleírur."
Ég var á báðum áttum.
„Heyrðu, gamli, þér er óhætt að
treysta mér. Ég hringdi til þeirra. Þcir
koma á hverri stundu, taktu bara eftir.
Ég plata þig ekki.“
Ég hafði ckki augun af Lindu og
Wayne. Nú var Wayne staðinn upp og
gekk óstyrkur fram og aftur fyrir fram-
an Lindu. Munurinn á honum gekk
OKTÓBER, 1954
eins og kvörn. Ég scttist á tröppu. Ég
ákvað að láta lögrcgluna eiga sig. Ég
ætlaði ekki að missa sjónar af mann-
skepnunni þarna niður frá. Hann hafði
sezt aftur; hann reytti upp grasið með
fátkenndu írafári.
„Jói,“ hcyrði ég Edda scgja, „segðu
Patridge. hvað þú sást í nótt.“
Ég leit á Jóa. Hann brosti bjánalega,
kreisti húfuna milli handa sér. Hann
ræskti sig og rcnndi munnvatni nokkr-
um sinnum.
„Komdu bara mcð það,“ sagði Eddi
hvetjandi. „Það cr allt í lagi með þenn-
an þarna. Segðu honum, að þú sást
vissa persónu kasta einhverju þungu út
í sundlaugina snemma í morgun. Ut
mcð það! Þér er það alvcg óhætt.“
Jói ræskti sig aftur.
„Ég fékk mér einum of mikið í ga;r,“
sagði hann.
„Hvah!“ greip Eddi frammí fyrir
honum. „Þú varst bhnd-þreifandi full-
ur, það varstu. Og þú raknaðir ckki úr
rotinu fyrr cn í morgun. Og hvað um
það? Þessi þarna var sko líka konung-
lega drukkinn."
Jói draup höfði skömmustulegur. „Það
er rétt hjá honum, ég var dauðadrukk-
inn.“
„Æ, andskotinn cigi það!“ sagði
Eddi. „Þú ert ómögulegur.“
Eddi settist við hliðina á mér.
Ég hafði ekki augun af tjörninni.
Wayne lá nú endilangur í grasinu og
lét móðan mása. Linda horfði alls ckki
á hann; hún sat með hcndur í skauti
og hristi höfuðið.
„Manstu, hvcrnig þið Linda skilduð
Jóa cftir sofandi í bílnum í gærkvöld?"
spurði Eddi.
Ég mundi það vcl.
„Og hann var eins og dauður.“
Ég kjnkaði kolli.
„Já, og það var hann til klukkan þrjú
63