Heimilisritið - 01.01.1955, Blaðsíða 50

limation). Framhaldsskólar vor-
ir og háskólar hafa meir og meir
sýnt skilning á því, hve mikil-
vægt það er að skapa slíka út-
xás í sambandi við nám og
fþróttir.
Á 11. eða 12. öld þekktust
fyrst lauslega skipulögð samtök
vændiskvenna, svo sem „farand-
eiginkonur o g meyjar", sem
.gerðu markaðssamkomur og
kirkjuþing að sérgrein sinni, og
smám saman þróaðist hóru-
húsaskipulagið upp úr þessum
samtökum. Upphafsmaður þess
skipulags var hinn frægi lög-
gjafi Sólon í Aþenu 594 árum
f. Kr., en það hafði lagzt niður
á sjöundu öld e. Kr. Hin endur-
reistu hóruhús í borgum Evrópu
voru stundum undir eftirliti
kirkjunnar, og guldu þau þá oft
einn tíunda af tekjum sínum 1
skatt. Eftirlit þetta táknaði ekki
viðurkenningu á vændisvenna-
starfsemi, heldur var það til-
raun til að hafa stjórn á, og um-
sjón með því, sem álitið var ill
nauðsyn. Árið 1321 setti enskur
kardináli kirkjufé á vöxtu með
því að festa kaup á arðbæru
hóruhúsi.
Með breyttum tímum og sið-
um hætti kirkjan að hafa nokkra
umsjón með starfsemi vændis-
kvenna, og síðan tók hún að
krefjast þess, að hún yrði svipt
allri opinberri viðurkenningu.
En hvorki misheppnað eftirlit,
né heldur opinber afneitun,
nægja til að kveða niður slík
fyrirbrigði. En hitt má með
sanni segja, að hvorki opinbert
eftirlit, einangrun né lækniseft-
irlit, hafa náð þeim tilgangi sín-
um að hafa þá stjóm á starfsemi
vændiskvenna, að hún auki ekki
á útbreiðslu kynsjúkdóma. Gegn
þessari starfsemi hefur verið
ráðizt með öllum hugsanlegum
meðulum, en þar sem hún er
óaðskiljanleg hinum miklu kyn-
lífsvandamálum menningarinn-
ar, mun hún sennilega halda
áfram að þrífast, unz menning-
in hefur þokazt mun lengra
áleiðis en raun er á nú.
í öllum kristnum löndum hafa
árásirnar á skækjulifnaðinn ver-
ið með nokkuð ólíkum hætti, allt
eftir ríkjandi siðgæðishugmynd-
um valdhafanna, en um aldirn-
ar hefur hann þraukað af sér
hvers konar andblástur og örð-
ugleika. Á fimmtu öld reyndi
Justinianus keisari að uppræta
stétt opinberra vændiskvenna.
Eigendur hóruhúsa og hvers
konar „agentar“ voru látnir
sæta þungum refsingum, en
skækjurnar sjálfar fengu miklu
mildari meðferð.
(Framhald i ruesta hefti)
48
HEIMILISRITIÐ