Heimilisritið - 01.01.1955, Blaðsíða 26

hliðina, en sleppti ekki refnum
og lézt sofa. Aétius bar sig til
eins og hann ætlaði að sparka í
keisarann. Svo yppti hann öxl-
um fyrirlitlega og gekk út í vagn
sinn.
Sömu nótt marséraði lífvarð-
arsveit keisarans út úr Ravenna,
og næstu daga sáust hundruðir
rómverskra legiona á hergöngu
til Gallíu. Þetta var árið 451, og
þá voru í Evrópu tveir voldugir
menn. Það voru Attila og Aétius,
austrið og vestrið, og þeir bjugg-
ust til að berjast um örlög álf-
unnar.
Áttatíu árum áður hafði ný
hjarðþjóð sýnt sig á sléttlendinu
mikla, milli Eystrasalts og
Svartahafs, hinni fornu þjóð-
flutningaleið. Þetta fólk var af
úralsk-finnsku eða mongólsku
kyni. Það var fremur lágvaxið,
beinastórt og höfuðstórt með
framstæð kinnbein. Andlitið var
skegglaust og augun lítil, svört
og tindrandi. Það var vafið
skinnum og tuskum, sem það
hafði á skrokknum, unz það
datt af í tætlum, og það reið
litlum, loðnum hestum, sem það
virtist samvaxið.
Hermennirnir sváfu og átu á
hestbaki, héldu þing sín ríðandi
og þeir reiddu kjöt undir söðl-
inum til að gera það meyrt, í
stað þess að sjóða það.
Þetta fólk átti enga fasta bú-
staði, eigur sínar flutti það með
sér á vögnum. í orrustu sendu
þeir fyrst örvadrífu yfir lið óvin-
anna og þeystu síðan fram með
trylltum öskrum. í annarri hendi
héldu þeir á sverði, en í hinni
á slöngvu, sem þeir leituðust við
að slöngva um óvinina, þegar
þeir báru af sér sverðalögin.
Þeir játuðu engin trúarbrögð, og
líkamlegar þjáningar virtust
ekki bíta á þá.
Á flakki sínu til vesturs hittu
þeir fyrst fyrir sér Alana, sem
reknir voru úr löndum sínum í
Kákasus, og því næst Austgota,
sem stofnað höfðu ríki við
Svartahafið, og undirokuðu þá.
Vestgotar við Dóná flýðu inn
í Siebenburgen. Allar þjóðir,
sem ekki gáfust upp, voru strá-
felldar eða burt reknar. Þeir
brutust inn fyrir landamæri
rómverska ríkisins, og bæði í
Austur- og Vestur-rómverska
ríkinu litu menn með skelfingu
til hinna gulu riddara, sem gerðu
sig líklega til að brenna þúsund-
áraríki þeirra til ösku. Þegar
Húnarnir dreifðu sér út yfir
ungversku sléttuna, vörpuðu
menn öndinni léttar nokkur ár.
En svo bárust skelfingartíðind-
in út á ný. Flökkuþjóðin var
aftur komin af stað. Með blóð-
ugu harðfylgi voru konungarnir
24
HEIMILISRITIÐ