Heimilisritið - 01.01.1955, Blaðsíða 35

Eg ætla að skilja við hann
MURIEL ROY BOLTON hefur s\rifað þessa sögu,
sem allir munu hafa gaman af að lesa
FRÚ BARNES sveipaði að sér
baðkápunni og hljóp niður
tröppurnar. Dyrabjöllunni hafði
verið hringt, og hún var stein-
hissa á því, hver gæti verið að
koma á þessum tíma sólarhrings.
Klukkan var farin að ganga eitt.
Vinnustúlkan kom í sömu
svifum fram í anddyrið. Hún
var með ótal krullupinna 1 hár-
inu og starði óttaslegin á frúna.
„Spyrjið þér, hver það sé, áð-
ur en þér opnið,“ sagði hún að-
varandi.
Frú Barnes sagði róandi, að
það væri áreiðanlega Ted. Hann
hefði sjálfsagt gleymt lyklinum
sínum.
„Nei!“ sagði stúlkan ákveðin.
„Þetta var ekki bíllinn hans. Ég
heyrði þegar hann bremsaði.“
Og það var ekki Ted, heldur
var það Beth, sem undanfarið
hálft ár hafði verið frú Bethie
Schaeffer. Hún skellti hurðinni
harkalega á eftir sér, lét ferða-
töskuna sína á gólfið og hrópaði
einbeittlega:
„Ég er farin frá Rex!“
„Nei, hvað segið þér, frú-
Schaeffer!" sagði vinnustúlkan.
miður sín.
„Nefnið mig ekki þessu and-
styggilega ættarnafni!“ sagði
Beth dramatísk. „Ég er ekki frþ
Schaeffer lengur. Allt það til-
heyrir fortíðinni og er bara —
hræðilegar minningar!“
Hún sneri sér að móður sinni,
og svo var að sjá sem hún væri
alveg eins ung og falleg og ó-
trauð til sjálfsvarnar — eins og
daginn fyrir löngu, þegar hún
hafði strokið úr heimavistarskól-
anum.
Og eins og í það skipti, sagðL
hún baráttufús:
„Jæja, mamma . . . þú segir
ekkert?“
Það var sitt af hverju, sem frú
Barnes hafði að segja. Hún vissi
aðeins ekki ennþá, hvernig hún
átti að byrja. Þetta var í sann-
leika alvarlegra en að strjúka úr
skóla, en hversu alvarlegt það'
var, var ekki auðvelt að vita
JANÚAR, 1955
33