Heimilisritið - 01.01.1955, Blaðsíða 13

Mér finnst þú ættir ekki að fara
út með þetta kvef, Judy.“
í sama bili var drepið harka-
lega á dyr. Judy hikaði.
„Ljúktu upp, barn,“ sagði
Ross yið hana. Hún lét stofu-
hurðina standa opna, er hún fór
út. Flanagan kipptist við, er
hann sá, hver kominn var. Það
var maðurinn, sem hafði kynnt
sig sem Murdoch, sá, er hann
hafði skilið eftir við vegamótin.
Hann hélt hægri hendinni í
vasanum. Flanagan var sann-
færður um, að hann hefði á sér
skotvopn.
SVO við hittumst þá aftur
hér, Flanagan. Það var heppni,
ekki einungis fyrir mig, heldur
líka fyrir yður, að ég skyldi ekki
slasast, þegar þér ókuð mig af
yður við vegamótin — það
myndi hafa orðið til að þyngja
mjög þann dóm, sem þér fáið,
Flanagan — eða máske heitið
þér eitthvað allt annað.“
„Ég heiti reyndar Flanagan
og get fært sönnur á það.“
„Gerið svo vel að koma með
mér,“ og bætti við um leið og
hann leit til Judy og Ross:
„Ég veit ekki, hvort þið þekk-
ið Flanagan . . .“
„Flanagan kom fyrir stuttu og
bað um bensín,“ sagði Ross.
„Þetta er í fyrsta sinn, sem við
höfum þá ánægju að sjá hann,
ekki satt, Judy?“
„Jú,“ svaraði rauðhærða stúlk-
an lágt. Aftur mætti hann
augnatilliti Judy.
„Komið þér, Flanagan,11 sagði
Murdoch óþolinmóður.
„Ég skil ekki, hvað þér mein-
ið með því að gefa mér fyrir-
skipanir, Murdoch,“ sagði Flana-
gan.
„Nei, auðvitað er þetta tómur
misskilningur,“ sagði Murdoch
háðslega. Mér datt strax í hug,
að maður, sem þurfti að flýta
sér svona mikið, hefði ekki al-
veg hreint mjöl í pokanum, og
þegar ég sá númerið á bílnum,
mundi ég, að það var lýst eftir
honum — DV 2306.“
„Bíllinn minn er nr. 2806, svo
mesti glæpurinn, sem ég er sek-
ur um, er sá, að ég hef ekki
þvegið númers-skiltið nýlega,
svo þér hafið lesið þrjá í stað
átta, Murdoch.“
Murdoch var ekki viss um,
nema Flanagan væri að gabba
sig. Hann fór út og leit betur á
bílinn. Skömmu síðar kom hann
aftur.
„Ég bið yður afsökunar,“ sagði
hann, „jafnvel leynilögreglu-
manni getur skjátlazt, svo ég
verð að fara tómhentur.“
„Það held ég ekki,“ sagði
Flanagan rólega, „því hér er víst
JANÚAR, 1955
11