Heimilisritið - 01.01.1955, Blaðsíða 65

hvaða meðul ég notaði. Hann átti að
tala hreint út úr pokanum við hana.
Annars hefði allt lent í hund og kött.
Ég þurfti vitaskuld að tefla þeim hvoru
gegn öðru. Elskan mín eina, þú ert svo
ósköp einfeldningslegur!"
„Ja,“ sagði ég. „En þú varst vonandi
að gera þér upp?“
„Ástin mín eina og bezta!“
Meira þurfti hún ekki að segja. Ég
sagði henni aftur, hvað hún væri indæl,
og ég meinti það líka. Og svo sendi
hún mig inn til þess að fara í hrein föt.
Ég var ekki lengi að því.
Linda stóð fyrir utan húsið og starði
út í rökkrið. Ég gekk til hennar og
la^ði handlegginn um axlir hennar.
„Þú angar af hreinlæti," sagði hún
og lyktaði af mér. „Eins og smástrák-
ur, sem hefur farið í laugardagsbaðið."
„Ég þakka,“ sagði ég. „Áf hverju
ertu komin í náttkjól?"
„Hann er það eina, sem ég á og hef.
Allt hitt er uppi í þessu hræðilega svefn-
herbergi."
Við stóðum lengi og horfðum á
skuggana lengjast og myrkjast.
„Ég brasaði svolítinn bita handa okk-
ur,“ sagði Linda að lokum.
„Það var príma. Hvar hefurðu það?
Eg er nefnilega banhungraður,” sagði
ég' ,
„Það er á bakka frammi í eldhúsi."
Ég fór inn eftir því. Linda hafði til-
búið borð á svölunum, þar sem ég gat
látið bakkann. Við borðuðum, og mat-
unnn smakkaðist alveg ágætlega.
„Mér dettur eitt í hug,“ sagði ég.
„Hvað er það?“
„Við skulum hlusta á svohtla rnúsik,"
lagði ég til.
Ég labbaði inn í dagstofuna og fann
plötualbúm Cole Porters og lét plöt-
urnar í fóninn. Svo gekk ég út til Lindu
og settist á flísarnar við fætur hennar
og hallaði mér upn að hnjám hennar,
svo að hún gat strokið mér um hárið.
„Nú óhreinkarðu einar hvítar buxur
í viðbót,“ sagði hún.
„Og skítt með það,“ sagði ég.
Tunglið kom upp bak við háu,
dimmu trén, og plötuspilarinn byrjaði
á Night and Day.
„Hvenær eigum við að giftast? “
spurði ég.
„Eins fljótt og það er hægt.“
Hún lét .fingurna renna gegnum hár
mér.
„Það ætti víst ekki að vera vont fyr-
ir þig að selja verzlunina þína,“ áleit
ég' •
„Viltu, að ég selji hana?“
„Auðvitað.“
„Til þess að ég geti notað allan minn
tíma til að stjana við þig?“
„Vitaskuld.“
„Ég sé dl.“
„Athugaðu það, að þú færð nóg að
gera við hússtörf, sokkastopp og upp-
þvott,“ aðvaraði ég hana.
„Ég hefði yndi af því,“ fullyrti hún.
Við sátum og hlustuðum á músikina.
Við þurftum alls ekki að tala. Tungl-
ið var komið alveg upp yfir trén, hékk
þar, fölleitt, svalt og dásamlegt. Músik-
in þagnaði. Ekkert hljóð rauf þögnina,
nema einhvers staðar í fjarlægð heyrð-
ist í gauk. Og loftið var milt og hreint.
„Ástin mín?“ sagði Linda allt í einu.
„Já, hvað?“
„Hvað eigum við að gera við Edda?“
spurði hún.
„Guð í himmnum!"
„Já, ég hafði næstum þvf gleymt hon--
um.“
„Hvað eigum við eiginlega að gera
við hann?“
JANÚAR, 1955
63