Heimilisritið - 01.01.1955, Blaðsíða 6

lieldur ganga en ríða, og fór af
baki. Þaðan í frá annað hvort
gengum við báðir eða riðum til
skiptis. Nesú varð auðvitað glað-
ur við þetta, en ég tók brátt eft-
ir því, að hann leit ekki á það
sem vott vinsemdar og kump-
ánaskapar, heldur afleiðingu
flónsku minnar. Mér sárnaði
þetta, en ennþá sárari vonbrigði
biðu mín.
Við áðum einu sinni á leiðinni
til þess að eta nesti okkar. Þeg-
ar við komum að vatnsmelónun-
um, rétti ég Nesú vasahníf minn,
svo að hann gæti skorið sund-
ur sína melónu. Er við vorum að
leggja af stað á ný, saknaði ég
hnífsins. Nesú hélt því fram, að
hann hefði skilað mér honum
aftur og ég stungið honum í vas-
ann. Ég vissi nú mæta vel, að
hann hafði ekki skilað honum
aftur, en ég leitaði samt í öllum
vösum, áður en við héldum á-
fram. Mér var fullkomlega Ijóst,
að hann hafði hirt hnífinn —
hann sást reyndar hjá honum
síðar. Ég var mjög hryggur, það
sem eftir yar ferðarinnar, ekki
vegna þess, að ég hafði tapað
hnífnum, heldur vegna hins, að
ég hafði misst nokkuð drjúgum
mun dýrmætara, nokkuð, sem
Nesú var ekki auðið að gera sér
grein fyrir. En er við vorum
komnir þangað, er ríða átti, og
4
Nesú skyldi snúa við, keypti ég
skyrtuefni, sem ég gaf honum,
auk greiðslunnar fyrir hestlán-
ið, en þó sagði hann:
— Þú getur víst séð af skild-
ingi við mig líka!
Ég varð alveg agndofa, en gaf
honum skildinginn. En jafn-
skjótt og mér síðan verður hugs-
að til bernsku minnar og til
kvöldanna, þegar við söfnuð-
umst saman á bæjunum og Nesú
sagði okkur sögur í mánaskini
— þá fyllist ég hvert sinn sár-
ustu meðaumkun.
— Nesú var fátækur, og hann
hlaut illt uppeldi, hann var kúld-
aður af andhverfri og menning-
arsnauðri tilveru í þorpinu. Hefði
hann fengið að ganga 1 skóla,
notið góðs uppeldis, búið við
efnalegt öryggi, þá hefði hann
áreiðanlega orðið maður með
mönnum, kannske mun betri og
meiri maður en ég. . . .
Hvert sinn, er ég minnist
Nesús, hugsa ég á þessa leið,
reyni að réttlæta og hreinþvo
hann og láta mér þykja vænt
um hann á ný, eins og mér einu
sinni þótti vænt um hann. Ég
reyni einlægt að seiða fram í
hugann myndina af Nesú á þess-
um kyrru stjamskæru og tungl-
skinsbjörtu nóttum, en það kem-
ur fyrir ekki, það tekst ekki, því
að óðara kemur í ljós önnur ó-
HEIMILISRITIÐ