Heimilisritið - 01.01.1955, Blaðsíða 62

% var ekki alveg með á nótunum.
Eckli fussaði hneykslaður.
„Hlustaðu nú á! Þetta átti að líta út
cins og það væri gert að utanaðkomandi
manneskju, eins og þú skilur! En það
átti líka að líta út fyrir að vera him-
ncsk sæla og sátt og samlyndi á heim-
ilinu. Ef það hefði nokkur tíma vitn-
azt, að Linda vildi losna við þau og
hefði sagt þeim það, þá--------þá yrði
allt upp í loft.“
Það var talsverð vitglóra í því, sem
hann sagði. Hefði Linda verið búin að
tala við lögfræðing og látið í veðri vaka,
að hún vildi segja sig úr tengslum við
Taylor-ættina, myndu þau aldrei hafa
þorað að snerta við henni. Ástæðan
hefði verið alltof augljóst mál. Nei, þau
fóru flatt á því, að við Daisy skyldum
vera um nóttina, en þetta var eina tæki-
færi þeirra, þau gátu þess vegna ekki
beðið.
„Jæja,“ sagði Eddi, „þau gerðu lag-
leg axarsköft. Það sýnir bara, hvaða
vitleysa það er, að flaustra hlutunum
af í einhverju óðagoti. En ég held, að
sá gamli hafi gert fyrstu skyssuna, þeg-
ar hann varð hræddur og henti kerta-
stjakanum út í sundhylinn, eftir að
hann hafði gert út af við Lindu •—- nei,
Daisy. Hvaða þýðingu hafði það svo
sem?“
„Og svo,“ sagði ég, „hljóp hann aft-
ur á sig með því að koma aftur.“
„Já, þú segir nokkuð. Nú ertu með
á nótunum kunningi! Og það er víst
þess vegna, sem fauk í mútter og hún
náði í Wayne. Þannig hefur legið í
málinu.“
„Þú heldur þá ekki, að Wayne hafi
verið með í þessu frá upphafi?"
„Hann? Nei, áreiðanlega ekki!“ Það
var þungur fyrirlitningartónn í rödd
Edda. „Bjáninn sá hefði ekki haft bein
í nefinu til þess. Þar að auki hefði hann
aldrei fengizt til þess að leggja lag sitt
við þann gamla. Þeir hömðust alltaf.
Sjáðu til,“ sagði hann. „Mamma gift-
ist honum bara til þess að erta Wayne.
Ég hef heyrt hana segja það við hanrt,
við Wayne, meina ég. Hún sagði, að
það væri honum að kenna, því að hann
væri alltaf úti að eltast við stelpur, svo
að hún yrði að sitja ein heima.“
„Það er svo,“ sagði ég.
„Já. Og mikið lifandi skelfing hataði
hún Lindu! Ég man alltaf þegar hún
henti sér út um gluggann. Við átmm
að halda, að það hefði verið Linda, sem
kastaði henni út um hann. Og svo
vældi hún yfir því á eftir, að það hefði
verið Linda, sem he'fði gert hana að ör-
kumlamanni! Fari það kolað!“
Ég bölvaði hraustlega.
„Nú, en eins og ég sagði gerðu þau
lagleg axarsköft," hélt Eddi áfram.
„Sko, ef ég hefði bruggað eitthvað
svona lagað . . .“
„Jerímías!"
„Hvað er að?“
„Ekki neitt.“
„Og heyrðu nú. Mér dettur eitt í
hug. Ef ég hefði ekki verið, þá væri
Linda kannske dauð núna. Hefurðu
nokkurn tíma hugsað út í það?“ spurði
Eddi.
Það hafði ég raunar ekki gert, en ég
játaði það ekki fyrir honum. Þar að
auki áleit ég, að ég ætti talsverðan þátt
í því, að Linda hefði ekki verið í svefn-
herberginu sínu um nóttina.
„Jú,“ sagði Eddi, „ef ég hefði ekki
leikið svona á Daisy, þá væri höfuðið á
Lindu kannske . . .“
„Haltu þér saman!“ hrópaði ég.
„En er það ekki rétt?“
Ég sagði ekki neitt.
„Mér finnst nú að leitun sé á ann-
60
HEIMILISRITIÐ